The Princess and the Pea

There was once a prince, a lonely prince. He traveled around the world to find someone like himself, a proper princess to share his life. But this he knew: She must be a real princess.

In his travels, he found many princesses. Each claimed to be a real princess. Each had the proper pedigree and credentials, but there always seemed to be something not quite right about each one. People started to say that he was looking for something that he did not want to find. Behind closed doors, they even snickered. At last, the prince returned home in despair; he wanted a princess so badly. The Old King and Queen welcomed him home.

Another summer passed and the leaves were falling from the trees when, one evening, a terrible storm blew in from the sea. As the prince sat by the fire reading, lightning drew closer and closer and thunder rattled the windows until it seemed sure they'd break.

Hours into the night, the storm raged. At midnight, a calm fell as suddenly as the storm itself had arrived. An eerie knock was heard at the town gate. It was a gentle but insistent knock. The townspeople and courtiers rubbed their eyes and wondered who could have been out in such a storm. The Old King himself sent his advisor to the town gate.

There stood a princess, but she was in a terrible state. Rain poured from her hair and her clothes. It overflowed her shoes and ran out the heels. She claimed she was a princess, and the advisor all but laughed aloud. Still, she swore she was a real princess.

"We'll see soon enough if that is true," whispered the Old Queen softly to herself. The princess was given a warm dinner and some dry clothes while the Old Queen set off to prepare a sleeping chamber for the princess. First, she stripped all the bed clothes. Then, she placed a single pea in the center of the bedstead. Next, she called for twenty mattresses and piled them, one on top of the other, on the pea. Finally, twenty feather beds were added on top of the mattresses. The princess's sleeping arrangements were made. 

In the morning, the Old King and Queen met the princess when she arose. If possible, she looked worse than when she had arrived! They asked how she had slept. "Oh, terribly bad!" exclaimed the princess. "I scarcely closed my eyes all night. Heaven knows what was in that bed. It seemed as if I were lying upon some hard pebble; my whole body is black and blue this morning. It is truly terrible!" And the princess started crying.

The Old Queen saw at once that she must be a real princess. Only a real princess could have felt the pea through twenty mattresses and twenty feather beds. 

So the prince asked her to be his wife, sure that he had found a real princess. The prince once again traveled the world, this time with the princess, and they were happy. And the pea? It was put into a museum, where it may still be found, if no one has stolen it. 

Now this is a true story. 

http://www.artpassions.net/stories/princess_and_the_pea.html

Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας πρίγκηπας που ήταν πολύ μοναχικός. Είχε γυρίσει όλο τον κόσμο ψάχνοντας να βρει κάποια σαν κι αυτόν. Μία πραγματική πριγκίπισσα για να μοιραστεί τη ζωή του μαζί της.

Στα ταξίδια του συνάντησε αρκετές. Κάθε μία από αυτές ισχυριζόταν πως είναι αληθινή πριγκίπισσα. Είχανε καλή καταγωγή και όλα τα προσόντα, μα κάτι επάνω τους δεν ήταν όπως θα ήθελε. Ο κόσμος είχε αρχίσει να λέει πως ο πρίγκηπας έψαχνε για κάτι που στην πραγματικότητα δεν ήθελε να το βρει. Πίσω από τις κλειστές πόρτες γελούσαν ειρωνικά. Στο τέλος ο πρίγκηπας επέστρεψε στο σπίτι του απελπισμένος. Ήθελε απεγνωσμένα να βρει την πριγκίπισσά του. Ο βασιλιάς και η βασίλισσα τον υποδέχτηκαν ζεστά.

Το καλοκαίρι πέρασε και τα φύλλα είχαν αρχίσει να πέφτουν από τα δέντρα, όταν ένα απόγευμα ξέσπασε μια τρομερή καταιγίδα ενώ ο αέρας που ερχόταν από τη θάλασσα ήταν τρομερός. Ο πρίγκηπας έκατσε δίπλα στο τζάκι για να διαβάσει και οι κεραυνοί ολοένα και πλησιάζαν κάνοντας τα τζάμια στο παράθυρο του πύργου να τρίζουν λες και ήταν έτοιμα να σπάσουν.

Αυτό συνεχίστηκε για πολλές ώρες όταν γύρω στα μεσάνυχτα σταμάτησε όσο ξαφνικά είχε αρχίσει. Ένας μυστηριώδης χτύπος ακούστηκε τότε στην πόρτα της πύλης. Επίμονος αλλά όχι πολύ δυνατός. Οι κάτοικοι ξαφνιάστηκαν και αναρωτήθηκαν ποιος θα μπορούσε να είναι με τέτοιο καιρό. Ο ίδιος ο βασιλιάς έστειλε τον σύμβουλό του να ανοίξει.

Εκείνος είδε μια πριγκίπισσα να στέκεται που ήταν σε άθλια κατάσταση. Τα μαλλιά και τα ρούχα της έσταζαν από τη βροχή. Τα παπούτσια της είχαν πλημμυρίσει. Στο άκουσμα ότι ήταν πριγκίπισσα ο σύμβουλος έβαλε τα γέλια. Εκείνη όμως ορκίστηκε ότι έλεγε την αλήθεια.

"Αυτό θα το δούμε πολύ σύντομα" ψιθύρισε η βασίλισσα. Της ετοίμασαν ένα ζεστό δείπνο, της έδωσαν στεγνά ρούχα και η βασίλισσα πήγε να της ετοιμάσει το κρεβάτι της. Πρώτα έβγαλε τα σεντόνια. Μετά τοποθέτησε στο κέντρο του κρεβατιού ένα μικρό μπιζέλι και μετά ζήτησε να της φέρουν είκοσι στρώματα. Τα έβαλε το ένα πάνω στο άλλο και πάνω από τα στρώματα έστρωσε και είκοσι πουπουλένια σκεπάσματα. Το κρεβάτι της πριγκίπισσας ήταν έτοιμο.

Το πρωί ο βασιλιάς και η βασίλισσα πήγαν να την καλημερίσουν μόλις σηκώθηκε. Η όψη της πριγκίπισσας ήταν ακόμα χειρότερη από το προηγούμενο βράδυ. Τη ρώτησαν πως κοιμήθηκε. "Δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι όλη τη νύχτα. Ποιος ξέρει τι είχε το κρεβάτι μου. Ένιωθα λες και ξάπλωνα πάνω σε ένα σκληρό βότσαλο. Έχω γεμίσει μελανιές. Νιώθω φριχτά!" είπε η πριγκίπισσα και ξέσπασε σε κλάματα.

Τότε η βασίλισσα κατάλαβε πως ήταν αληθινή πριγκίπισσα. Μόνο μια αληθινή πριγκίπισσα θα μπορούσε να νιώσει ένα μπιζέλι κάτω από είκοσι στρώματα και πουπουλένια σκεπάσματα.

Έτσι ο πρίγκηπας της ζήτησε να γίνει γυναίκα του, σίγουρος πια ότι είχε βρει μια αληθινή πριγκίπισσα. Ο πρίγκηπας συνέχισε τα ταξίδια του σε όλο τον κόσμο αλλά αυτή τη φορά μαζί με την πριγκίπισσα και ήταν πολύ ευτυχισμένοι. 

Όσο για το μπιζέλι, το βάλανε σε ένα μουσείο και μάλλον βρίσκεται ακόμα εκεί αν δεν το έχουνε κλέψει. 

Και αυτή είναι μια αληθινή ιστορία.

 

 

The Three Little Pigs

Once upon a time there were three little pigs, who left their mummy and daddy to see the world. 

All summer long, they roamed through the woods and over the plains, playing games and having fun. None were happier than the three little pigs, and they easily made friends with everyone. Wherever they went, they were given a warm welcome, but as summer drew to a close, they realized that folk were drifting back to their usual jobs, and preparing for winter.

 
Autumn came and it began to rain. The three little pigs started to feel they needed a real home. Sadly they knew that the fun was over now and they must set to work like the others, or they'd be left in the cold and rain, with no roof over their heads. They talked about what to do, but each decided for himself. The laziest little pig said he'd build a straw hut.  

 "It will only take a day,' he said. The others disagreed. 

"It's too fragile," they said disapprovingly, but he refused to listen. Not quite so lazy, the second little pig went in search of planks of seasoned wood. 

  "Clunk! Clunk! Clunk!" It took him two days to nail them together. But the third little pig did not like the wooden house. 

"That's not the way to build a house!" he said. "It takes time, patience and hard work to build a house that is strong enough to stand up to wind, rain, and snow, and most of all, protect us from the wolf!" 

  The days went by, and the wisest little pig's house took shape, brick by brick. From time to time, his brothers visited him, saying with a chuckle. 

   "Why are you working so hard? Why don't you come and play?" But the stubborn bricklayer pig just said "no". 

"I shall finish my house first. It must be solid and sturdy. And then I'll come and play!" he said. "I shall not be foolish like you! For he who laughs last, laughs longest!"

 It was the wisest little pig that found the tracks of a big wolf in the neighborhood. 

The little pigs rushed home in alarm. Along came the wolf, scowling fiercely at the laziest pig's straw hut. 

"Come out!" ordered the wolf, his mouth watering. I want to speak to you!" 

"I'd rather stay where I am!" replied the little pig in a tiny voice. 

"I'll make you come out!" growled the wolf angrily, and puffing out his chest, he took a very deep breath. Then he blew with all his might, right onto the house. And all the straw the silly pig had heaped against some thin poles, fell down in the great blast. Excited by his own cleverness, the wolf did not notice that the little pig had slithered out from underneath the heap of straw, and was dashing towards his brother's wooden house. When he realized that the little pig was escaping, the wolf grew wild with rage. 

"Come back!" he roared, trying to catch the pig as he ran into the wooden house. The other little pig greeted his brother, shaking like a leaf. 

"I hope this house won't fall down! Let's lean against the door so he can't break in!" 

Outside, the wolf could hear the little pigs' words. Starving as he was, at the idea of a two course meal, he rained blows on the door. 

"Open up! Open up! I only want to speak to you!"  

  Inside, the two brothers wept in fear and did their best to hold the door fast against the blows. Then the furious wolf braced himself a new effort: he drew in a really enormous breath, and went ... WHOOOOO! The wooden house collapsed like a pack of cards. 

Luckily, the wisest little pig had been watching the scene from the window of his own brick house, and he rapidly opened the door to his fleeing brothers. And not a moment too soon, for the wolf was already hammering furiously on the door. This time, the wolf had grave doubts. This house had a much more solid air than the others. He blew once, he blew again and then for a third time. But all was in vain. For the house did not budge an inch. The three little pigs watched him and their fear began to fade. Quite exhausted by his efforts, the wolf decided to try one of his tricks. He scrambled up a nearby ladder, on to the roof to have a look at the chimney. However, the wisest little pig had seen this ploy, and he quickly said. 

"Quick! Light the fire!" With his long legs thrust down the chimney, the wolf was not sure if he should slide down the black hole. It wouldn't be easy to get in, but the sound of the little pigs' voices below only made him feel hungrier. 

"I'm dying of hunger! I'm going to try and get down." And he let himself drop. But landing was rather hot, too hot! The wolf landed in the fire, stunned by his fall. 

The flames licked his hairy coat and his tail became a flaring torch. 

"Never again! Never again will I go down a chimney" he squealed, as he tried to put out the flames in his tail. Then he ran away as fast as he could.

The three happy little pigs, dancing round and round the yard, began to sing. "Tra-la-la! Tra-la-la! The wicked black wolf will never come back...!"  

From that terrible day on, the wisest little pig's brothers set to work with a will. In less than no time, up went the two new brick houses. The wolf did return once to roam in the neighborhood, but when he caught sight of three chimneys, he remembered the terrible pain of a burnt tail, and he left for good. 

Now safe and happy, the wisest little pig called to his brothers. "No more work! Come on, let's go and play!"

http://ivyjoy.com/fables/threepigs.html

Τα τρία γουρουνάκια 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν τρία μικρά γουρουνάκια που άφησαν τη μαμά και τον μπαμπά τους για να εξερευνήσουν τον κόσμο.
Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, γυρνούσαν στα δάση και στα λιβάδια παίζοντας και διασκεδάζοντας. Ήταν πολύ χαρούμενα και όπου κι αν πήγαιναν έκαναν νέους φίλους. Όλοι τους καλωσόριζαν μα καθώς το καλοκαίρι έφτανε στο τέλος του, οι φίλοι τους άρχισαν να επιστρέφουν στις δουλειές τους και να προετοιμάζονται για το χειμώνα. Είχε έρθει πια το φθινόπωρο και είχε αρχίσει να βρέχει. Τα τρία γουρουνάκια κατάλαβαν οτι χρειάζονταν ένα σπίτι. Δυστυχώς η ώρα της διασκέδασης είχε τελειώσει και έπρεπε να δουλέψουν όπως και οι φίλοι τους, αλλιώς θα έμεναν στο κρύο και στη βροχή χωρίς καταφύγιο. Συζήτησαν όλα μαζί για το τι θα κάνουν αλλά το καθένα πήρε διαφορετική απόφαση. Το γουρουνάκι που βαριόταν πιο πολύ από τα άλλα δύο αποφάσισε να φτιάξει ένα σπιτάκι από άχυρα.
"Θα μου πάρει μόνο μια μέρα" είπε και τα άλλα δύο διαφώνησαν.
"Θα είναι πολύ εύθραυστο" του είπαν δείχνοντας την αντίθετη γνώμη που είχαν. Το γουρουνάκι όμως δεν τους άκουσε. Το δεύτερο γουρουνάκι που δε βαριόταν τόσο πολύ όσο το πρώτο, πήγε να μαζέψει ξύλα.
Του πήρε τρεις μέρες να τα καρφώσει και στο τρίτο γουρουνάκι δεν άρεσε καθόλου το ξύλινο σπιτάκι.
"Δε φτιάχνουν έτσι σπίτι" είπε το γουρουνάκι "χρειάζεται χρόνο, υπομονή και σκληρή δουλειά για να γίνει ένα γερό σπίτι ώστε να αντέχει στον αέρα, τη βροχή, το χιόνι και πάνω από όλα να μας προστατεύει από το λύκο."
Οι μέρες πέρασαν και το σπίτι του πιο σοφού από τα τρία άρχισε να παίρνει σχήμα τούβλο το τούβλο. Τα άλλα δύο γουρουνάκια όποτε το επισκέπτονταν του έλεγαν κρυφογελώντας "Γιατί δουλεύεις τόσο σκληρά; Γιατί δεν έρχεσαι να παίξουμε;" Μα το πεισματάρικο γουρουνάκι έλεγε πάντα όχι.
"Πρώτα θα τελειώσω το σπίτι μου. Θα γίνει γερό και στερεό και μετά θα παίξω μαζί σας. Δεν είμαι ανόητο σαν εσάς, γελάει καλύτερα αυτός που γελάει τελευταίος."
Το σοφό γουρουνάκι είδε τις πατημασιές του λύκου στο έδαφος και τα γουρουνάκια έτρεξαν στο σπίτι τους ενώ ο λύκος τα ακολούθησε κοιτάζοντας άγρια το σπιτάκι που ήταν φτιαγμένο από άχυρα.
"Έλα έξω" πρόσταξε ο λύκος ενώ του έτρεχαν τα σάλια "θέλω να σου μιλήσω."
"Προτιμώ να μείνω εδώ" είπε το γουρουνάκι με φωνή που έτρεμε.
"Θα σε κάνω να βγεις" γρύλισε ο λύκος με οργή και πήρε μια μεγάλη αναπνοή που έκανε το στήθος του να φουσκώσει. Φύσηξε με όλη του τη δύναμη πάνω στο σπιτάκι και όλα τα άχυρα και τα ξύλινα στηρίγματα έπεσαν στο έδαφος. Ευχαριστημένος με το κατόρθωμά του ο λύκος, δεν παρατήρησε πως το γουρουνάκι γλύστρισε κάτω από τα άχυρα και άρχισε να τρέχει προς το ξύλινο σπιτάκι του αδερφού του. Μόλις το κατάλαβε γέμισε με οργή.
"Γύρνα πίσω" ούρλιαξε ενώ έτρεχε πίσω του για να το πιάσει. Το άλλο γουρουνάκι άνοιξε την πόρτα και το είδε να τρέμει.
"Ελπίζω να μην γκρεμίσει κι αυτό το σπίτι. Ας σταθούμε πίσω από την πόρτα για να μην τη ρίξει."
Έξω ο λύκος που τα άκουγε να μιλάνε και πεινασμένος όπως ήταν σκέφτηκε ότι θα έτρωγε δύο γουρουνάκια αντί για ένα και άρχισε να φυσάει και να φωνάζει.
"Ανοίξτε, ανοίξτε, θέλω μόνο να σας μιλήσω!" 
Τα γουρουνάκια μέσα έτρεμαν από το φόβο τους και έκαναν ότι μπορούσαν για να μην πέσει η πόρτα από το φύσημα του λύκου. Τότε όμως ο λύκος έκανε άλλη μια προσπάθεια και φύσηξε τόσο δυνατά που τα ξύλα από το σπιτάκι έπεσαν σαν τραπουλόχαρτα.
Το σοφότερο από τα τρία γουρουνάκια που παρακολουθούσε τη σκηνή από το παράθυρο του σπιτιού του, άνοιξε αμέσως την πόρτα όταν είδε τα αδέρφια του να τρέχουν προς τα εκεί. Την επόμενη στιγμή ο λύκος χτυπούσε με μανία την πόρτα. Αυτή τη φορά ο λύκος ανησύχησε γιατί αυτό το σπίτι ήταν πολύ γερό. Φύσηξε μία, δύο, τρεις φορές μα ήταν μάταιο. Τα γουρουνάκια όταν το είδαν αυτό άρχισαν να φοβούνται λιγότερο. Κουρασμένος από την προσπάθεια ο λύκος σκέφτηκε να βάλει σε λειτουργία κάποιο κόλπο. Βρήκε μια σκάλα, σκαρφάλωσε στη στέγη και έριξε μια ματιά στην καμινάδα. Το σοφό γουρουνάκι όμως κατάλαβε τι ήθελε να κάνει ο λύκος  και είπε γρήγορα στα αδέρφια του.
"Γρήγορα! Ανάψτε φωτιά!" Ο λύκος δεν ήταν σίγουρος αν μπορούσε να καταφέρει να γλυστρίσει μέσα από την καμινάδα αλλά δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς μιας και οι φωνές από τα τρία γουρουνάκια τον έκαναν να πεινάει ακόμα πιο πολύ. 
"Πεθαίνω της πείνας! Θα το προσπαθήσω!" Και άφησε τον εαυτό του να γλυστρίσει. Μα η προσγείωση ήταν καυτή. Αρκετά καυτή. Ο λύκος προσγειώθηκε στη φωτιά μένοντας έκπληκτος. Η φωτιά του έκαιγε τη γούνα και η ουρά του έμοιαζε με πύρινη δάδα.
"Δε θα το ξανακάνω" ούρλιαξε "δε θα ξαναμπώ ποτέ σε καμινάδα" καθώς προσπαθούσε να σβήσει τη φωτιά από την ουρά του τρέχοντας όσο πιο μακριά μπορούσε.
Τα τρία γουρουνάκια, χορεύοντας γύρω γύρω άρχισαν να τραγουδάνε  "Τραλαλά, τραλαλά, δε θα δούμε το λύκο ποτέ ξανά." 
Από εκείνη τη μέρα τα γουρουνάκια έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά και πολύ γρήγορα άλλα δύο σπιτάκια φτιαγμένα από τούβλα φάνηκαν στη γειτονιά. Ο λύκος ξαναπέρασε, αλλά όταν είδε τρεις καμινάδες αντί για μία θυμήθηκε τι είχε συμβεί την τελευταία φορά και εξαφανίστηκε.
Το σοφό γουρουνάκι νιώθοντας ασφάλεια και ευτυχία πια, φώναξε στα αδερφάκια του "Φτάνει πια με τη δουλειά, πάμε να παίξουμε!"

The Ugly Duckling

Once upon a time down on an old farm, lived a duck family, and Mother Duck had been sitting on a clutch of new eggs. One nice morning, the eggs hatched and out popped six chirpy ducklings. But one egg was bigger than the rest, and it didn't hatch. Mother Duck couldn't recall laying that seventh egg. How did it get there? TOCK! TOCK! The little prisoner was pecking inside his shell. 

"Did I count the eggs wrongly?" Mother Duck wondered. But before she had time to think about it, the last egg finally hatched. A strange looking duckling with gray feathers that should have been yellow gazed at a worried mother. The ducklings grew quickly, but Mother Duck had a secret worry. 

"I can't understand how this ugly duckling can be one of mine!" she said to herself, shaking her head as she looked at her last born. Well, the gray duckling certainly wasn't pretty, and since he ate far more than his brothers, he was outgrowing them. As the days went by, the poor ugly duckling became more and more unhappy. His brothers didn't want to play with him, he was so
clumsy, and all the farmyard folks simply laughed at him. He felt sad and lonely, while Mother Duck did her best to console him. 

"Poor little ugly duckling!" she would say. "Why are you so different from the others?" And the ugly duckling felt worse than ever. He secretly wept at night. He felt nobody wanted him. 

"Nobody loves me, they all tease me! Why am I different from my brothers?" 

Then one day, at sunrise, he ran away from the farmyard. He stopped at a pond and began to question all the other birds. "Do you know of any ducklings with gray feathers like mine?" But everyone shook their heads in scorn.

"We don't know anyone as ugly as you." The ugly duckling did not lose heart, however, and kept on making inquiries. He went to another pond, where a pair of large geese gave him the same answer to his question. What's more, they warned him: "Don't stay here! Go away! It's dangerous. There are men with guns around here!" The duckling was sorry he had ever left the farmyard. 

Then one day, his travels took him near an old countrywoman's cottage. Thinking he was a stray goose, she caught him.

"I'll put this in a hutch. I hope it's a female and lays plenty of eggs!" said the old woman, whose eyesight was poor. But the ugly duckling laid not a single egg. The hen kept frightening him. 

"Just wait! If you don't lay eggs, the old woman will wring your neck and pop you into the pot!" And the cat chipped in: "Hee! Hee! I hope the woman cooks you, then I can gnaw at your bones!" The poor ugly duckling was so scared that he lost his appetite, though the old woman kept stuffing him with food and grumbling: "If you won't lay eggs, at least hurry up and get plump!"

"Oh, dear me!" moaned the now terrified duckling. "I'll die of fright first! And I did so hope someone would love me!" 

Then one night, finding the hutch door ajar, he escaped. Once again he was all alone. He fled as far away as he could, and at dawn, he found himself in a thick bed of reeds. "If nobody wants me, I'll hid here forever." There was plenty a food, and the duckling began to feel a little happier, though he was lonely. One day at sunrise, he saw a flight of beautiful birds wing overhead. White, with long slender necks, yellow beaks and large wings, they were migrating south.

 

"If only I could look like them, just for a day!" said the duckling, admiringly. Winter came and the water in the reed bed froze. The poor duckling left home to seek food in the snow. He dropped exhausted to the ground, but a farmer found him and put him in his big jacket pocket. 

"I'll take him home to my children. They'll look after him. Poor thing, he's frozen!" The duckling was showered with kindly care at the farmer's house. In this way, the ugly duckling was able to survive the bitterly cold winter. 

However, by springtime, he had grown so big that the farmer decided: "I'll set him free by the pond!" That was when the duckling saw himself mirrored in the water. 

"Goodness! How I've changed! I hardly recognize myself!" The flight of swans winged north again and glided on to the pond. When the duckling saw them, he realized he was one of their kind, and soon made friends.

"We're swans like you!" they said, warmly. "Where have you been hiding?" 

 "It's a long story," replied the young swan, still astounded. Now, he swam majestically with his fellow swans. One day, he heard children on the river bank exclaim: "Look at that young swan! He's the finest of them all!"

And he almost burst with happiness.

http://kidsgen.com/fables_and_fairytales/the_ugly_duckling.htm

Το ασχημόπαπο 

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια φάρμα, ζούσε μια οικογένεια από πάπιες. Η μαμά πάπια καθόταν συνεχώς και κλωσούσε τα αυγά της. Ένα ωραίο πρωί, από τα έξι αυτά πετάχτηκαν μικρά παπάκια που τιτίβιζαν χαρωπά. Το ένα αυγό ήταν μεγαλύτερο από τα άλλα και η πάπια που θυμόταν μόνο τα έξι δεν ήξερε πως είχε βρεθεί εκεί. Τοκ Τοκ.. Ακούστηκε ένας χτύπος μέσα από το αυγό.
"Μήπως δεν τα είχα μετρήσει σωστά;" αναρωτήθηκε η μαμά πάπια. Μα πριν το καλοσκεφτεί ένα παράξενο παπάκι με γκρίζα φτερά που κανονικά θα έπρεπε να είναι κίτρινα, κοίταξε τη μαμά πάπια που ανησυχούσε με αυτό που έβλεπε. Τα παπάκια μεγάλωσαν γρήγορα μα η μαμά πάπια είχε μια κρυφή στενοχώρια.
"Δεν μπορώ να καταλάβω πως αυτό το άσχημο παπάκι μπορεί να είναι δικό μου!" σκέφτηκε κουνώντας το κεφάλι της και βλέποντας το παπάκι. Σίγουρα το γκρίζο παπάκι δεν ήταν όμορφο και μιας και έτρωγε πιο πολύ από τα αδέρφια του ήταν και πιο μεγάλο. Καθώς περνούσε ο καιρός το γκρίζο παπάκι γινόταν όλο και πιο δυστυχισμένο. Τα αδέρφια του δεν ήθελαν να παίζουν μαζί του γιατί ήταν άτσαλο και όλα τα ζώα της φάρμας γελούσαν εις βάρος του. Ένιωθε μόνο και δυστυχισμένο και η μαμά πάπια έκανε ότι μπορούσε για να το παρηγορήσει.
"Καημένο, άσχημο παπάκι" του έλεγε "γιατί είσαι τόσο διαφορετικό από τα άλλα;" Και το παπάκι ένιωθε ακόμα πιο άσχημα. Τις νύχτες έκλαιγε στα κρυφά. Πίστευε πως κανείς δεν το ήθελε.
"Κανείς δε με αγαπάει. Όλοι με κοροϊδεύουν. Γιατί είμαι διαφορετικό από τα αδέρφια μου;"
Έτσι μια μέρα, μόλις βγήκε ο ήλιος έφυγε από τη φάρμα. Σταμάτησε σε μια λιμνούλα και άρχισε να ρωτάει τα άλλα πουλιά που ήταν εκεί. "Μήπως ξέρετε άλλα παπάκια που να έχουν γκρίζα φτερά σαν τα δικά μου;" Μα τα πουλιά κούνησαν το κεφάλι τους αρνητικά.
"Δεν ξέρουμε κανένα τόσο άσχημο όσο εσύ." Το παπάκι δεν το έβαλε κάτω και συνέχισε την αναζήτηση. Πήγε σε μια άλλη λιμνούλα όπου δυο πάπιες του έδωσαν την ίδια απάντηση. Μάλιστα πρόσθεσαν: " Μη μείνεις εδώ. Να φύγεις. Είναι επικίνδυνα. Υπάρχουν άνθρωποι με όπλα εδώ γύρω." Το παπάκι είχε μετανιώσει που έφυγε από τη φάρμα.
Μια μέρα βρέθηκε στο αγροτόσπιτο μιας γυναίκας. Εκείνη πιστεύοντας πως ήταν αγριόπαπια, το έπιασε και το κράτησε.
"Θα το βάλω στο κοτέτσι. Αν είναι θηλυκό θα κάνει πολλά αυγά!" Μα το παπάκι δεν έκανε κανένα αυγό. Οι κότες το τρόμαζαν συνεχώς.
"Περίμενε! Αν δεν κάνεις αυγά η γυναίκα θα σου κόψει το λαιμό και θα σε ρίξει στην κατσαρόλα!" Η γάτα συμπλήρωσε: "Χα, χα, αυτό ελπίζω να γίνει για να μου δώσει τα κόκκαλά σου!" Το παπάκι είχε τρομοκρατηθεί τόσο πολύ που είχε χάσει την όρεξή του παρ' όλο που η γυναίκα του πήγαινε συνεχώς τροφή. "Αν δεν κάνεις αυγά, τουλάχιστον φάε να παχύνεις!"
"Ω, Θεέ μου" αναστέναξε το παπάκι "θα πεθάνω από το φόβο μου. Κι έγω που ήλπιζα πως κάποιος θα με αγαπήσει.."
Έτσι ένα βράδυ, βρήκε την πόρτα από το κοτέτσι μισάνοιχτη και δραπέτευσε. Για άλλη μια φορά ήταν ολομόναχο. Έτρεξε όσο πιο μακριά μπορούσε και όταν έπεσε ο ήλιος βρέθηκε σε ένα παχύ στρώμα από καλάμια. "Αφού δε με θέλει κανείς θα κρύβομαι εδω για πάντα." Υπήρχε αρκετό φαγητό και το παπάκι είχε αρχίσει να νιώθει καλύτερα κι ας ήταν ολομόναχο.
Μια μέρα, κι ενώ έβγαινε ο ήλιος, είδε πάνω από το κεφάλι του να πετάνε κάτι πανέμορφα πουλιά. Ήταν λευκά, με μακρύ και λεπτό λαιμό, κίτρινο ράμφος και μεγάλα φτερά. Μετανάστευαν στο νότο.
Μακάρι να τους έμοιαζα, έστω και για μια μέρα!" είπε το παπάκι με θαυμασμό. Κάποτε ήρθε ο χειμώνας και το νερό της λίμνης πάγωσε. Το παπάκι άφησε το σπίτι του και άρχισε να ψάχνει για τροφή μέσα στο χιόνι. Έπεσε όμως εξαντλημένο στο έδαφος και ένας αγρότης το βρήκε και το έβαλε στην τσέπη του.
"Θα το πάω στο σπίτι, στα παιδιά μου. Αυτά θα το φροντίσουν. Το καημένο, έχει ξεπαγιάσει!" Το παπάκι βρήκε πολλή αγάπη στο σπίτι του αγρότη. Μόνο έτσι κατάφερε να επιβιώσει μέσα στον κρύο χειμώνα.
Ως την άνοιξη είχε μεγαλώσει τόσο που ο αγρότης αποφάσισε: "Θα το αφήσω ελεύθερο στη λίμνη." Και τότε το παπάκι είδε τον εαυτό του στο νερό της λίμνης.
"Μα πως άλλαξα έτσι! Δεν μπορώ να με αναγνωρίσω!" Το κοπάδι των πουλιών έφευγε και πάλι για το νότο και έκανε μια στάση στη λίμνη. Όταν τα κοίταξε συνειδητοποίησε ότι ήταν ένα από αυτά και πολύ γρήγορα γίνανε φίλοι.
"Είμαστε κύκνοι σαν κι εσένα" του είπαν φιλικά "που κρυβόσουν;"
"Είναι μεγάλη ιστορία" απάντησε ο νεαρός κύκνος που ακόμα τα είχε χαμένα. 
Τώρα πια κολυμπούσε μεγαλόπρεπα μαζί με τους άλλους κύκνους. Μια μέρα άκουσε κάποια παιδιά να λένε: "Κοιτάξτε αυτόν το νεαρό κύκνο. Είναι ο ομορφοτερος από όλους!" και παραλίγο να σκάσει από τη χαρά του..