Once upon a time, in a land far, far away, there was a country where it was always raining, raining and raining; downpours of rain all day, every day, for years and years and years. And there lived a little boy, in a little house on the mountain, with his Daddy and his dog.
He was nine years old and every day of his life, it had rained and rained, all day and all night.
Can you imagine it always raining and always being wet?
People were always telling him that, before he was born, there had been such a thing as a sun; this was a big, round, yellow thing, which gave warmth and light to everything and everybody and it always had a smile on its big, round, yellow face. And to see that smile on the sun, people would look at it and smile back at it.
The little boy could not seem to picture the idea of a big, round, yellow, smiling face, as he had never seen one. And he couldn't believe that people could look at it and smile, because in his little village, nobody smiled; they all looked sad.
One day, the people began to comment that the skies seemed a little lighter. It was still raining and the black clouds were still there, hanging in the skies, but it did seem lighter.
The following day, people began to comment more, that it seemed to have rained less. The next day, it only rained for half the day. The next, it only drizzled and trickled. The next day, it stopped raining.
The following day, there were white clouds and not black ones. Next, there were bits of blue sky. Until suddenly, there were no clouds at all and a big, round, yellow thing sat heavily in the sky, giving warmth and light to everybody. And the people looked up at this thing and they smiled to see it because it had a big, beaming smile on its face.
And the little boy sat up in bed and saw a thing he had heard in stories: a big, round, yellow thing up in the sky, with a smile on its face. "That must be the sun!", exclaimed the little boy, smiling back. And he ran into the streets and saw that everyone else was smiling.
And they all lived happily ever after.
Ο ήλιος, τα σύννεφα και τα αστέρια
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μέρος πολύ πολύ μακρινό, υπήρχε μία χώρα που έβρεχε, κι έβρεχε κι όλο έβρεχε, κάθε μέρα, όλη τη μέρα, και τα χρόνια περνούσαν και περνούσαν. Εκεί λοιπόν, έμενε ένα μικρό αγόρι, σε ένα μικρό σπίτι στο βουνό, με το μπαμπά και το σκυλάκι του.
Ήταν εννιά χρονών και όσα χρόνια ζούσε πάντα έβρεχε, μέρα και νύχτα.
Μπορείτε να φανταστείτε να βρέχει ασταμάτητα κι εσείς να είσαστε συνεχώς βρεγμένοι;
Οι άνθρωποι του έλεγαν από πάντα, πως πριν γεννηθεί υπήρχε κάτι που ονομαζόταν ήλιος. Ήταν ένα μεγάλο, στρογγυλό, κίτρινο πράγμα που ζέσταινε και φώτιζε τους πάντες και τα πάντα και είχε πάντα ένα χαμόγελο στο μεγάλο, στρογγυλό, κίτρινο πρόσωπό του. Κι όταν οι άνθρωποι το έβλεπαν, χαμογελούσαν κι εκείνοι.
Το αγόρι όμως δεν μπορούσε να φανταστεί την εικόνα ενός μεγάλου, στρογγυλού, κίτρινου, χαμογελαστού προσώπου επειδή δεν το είχε δει ποτέ. Ούτε μπορούσε να πιστέψει πως οι άνθρωποι το έβλεπαν και χαμογελούσαν επειδή σε αυτό το μικρό χωριό, κανείς δε χαμογελούσε, όλοι ήταν λυπημένοι.
Κάποια μέρα, οι άνθρωποι άρχισαν να λένε πως ο ουρανός έμοιαζε να ανοίγει. Εξακολουθούσε να βρέχει, τα μαύρα σύννεφα να είναι ακόμα στον ουρανό, μα παρ' όλα αυτά ο ουρανός ήταν πιο φωτεινός.
Την επόμενη μέρα οι άνθρωποι άρχισαν να λένε πως έβρεχε λιγότερο. Τη μεθεπόμενη, έβρεχε μόνο τη μισή μέρα και μετά μόνο ψιχάλιζε μικρές μικρές σταγόνες. Ώσπου την τελευταία μέρα σταμάτησε να βρέχει.
Μια μέρα μετά έβλεπες μόνο άσπρα σύννεφα και καννένα μαύρο. Ο ουρανός ήταν γαλάζιος. Και ξαφνικά δεν υπήρχαν καθόλου σύννεφα κι ένα μεγάλο, στρόγγυλο, κίτρινο πράγμα έκατσε βαρύ βαρύ πάνω στον ουρανό και ζέσταινε και φώτιζε τους πάντες και τα πάντα. Και οι άνθρωποι το κοίταζαν και χαμογελούσαν επειδή είχε ένα μεγάλο και λαμπερό χαμόγελο στο πρόσωπό του.
Και το μικρό αγόρι έκατσε στο κρεβάτι του και και είδε αυτό για το οποίο είχε ακούσει τόσες ιστορίες. Το μεγάλο, στρόγγυλο, κίτρινο πράγμα στον ουρανό με το μεγάλο χαμόγελό του. "Αυτός πρέπει να είναι ο ήλιος! " φώναξε το μικρό αγόρι χαμογελώντας και βγήκε τρέχοντας στους δρόμους και τους είδε όλους να χαμογελούν.
Κι έτσι, ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. 
