Once upon a time there was a dear little girl who was loved by everyone who looked at her, but most of all by her grandmother, and there was nothing that she would not have given to the child. Once she gave her a little riding hood of red velvet, which suited her so well that she would never wear anything else; so she was always called 'Little Red Riding Hood.'
One day her mother said to her: 'Come, Little Red Riding Hood, here is a piece of cake and a bottle of wine; take them to your grandmother, she is ill and weak, and they will do her good. Set out before it gets hot, and when you are going, walk nicely and quietly and do not run off the path, or you may fall and break the bottle, and then your grandmother will get nothing; and when you go into her room, don't forget to say, "Good morning", and don't peep into every corner before you do it.'
'I will take great care,' said Little Red Riding Hood to her mother, and gave her hand on it.
The grandmother lived out in the wood, half a league from the village, and just as Little Red Riding Hood entered the wood, a wolf met her. Red Riding Hood did not know what a wicked creature he was, and was not at all afraid of him.
'Good day, Little Red Riding Hood,' said he.
'Thank you kindly, wolf.'
'Whither away so early, Little Red Riding Hood?'
'To my grandmother's.'
'What have you got in your apron?'
'Cake and wine; yesterday was baking-day, so poor sick grandmother is to have something good, to make her stronger.'
'Where does your grandmother live, Little Red Riding Hood?'
'A good quarter of a league farther on in the wood; her house stands under the three large oak-trees, the nut-trees are just below; you surely must know it,' replied Little Red Riding Hood.
The wolf thought to himself: 'What a tender young creature! what a nice plump mouthful - she will be better to eat than the old woman. I must act craftily, so as to catch both.'
So he walked for a short time by the side of Little Red Riding Hood, and then he said: 'See, Little Red Riding Hood, how pretty the flowers are about here - why do you not look round? I believe, too, that you do not hear how sweetly the little birds are singing; you walk gravely along as if you were going to school, while everything else out here in the wood is merry.'
Little Red Riding Hood raised her eyes, and when she saw the sunbeams dancing here and there through the trees, and pretty flowers growing everywhere, she thought: 'Suppose I take grandmother a fresh nosegay; that would please her too. It is so early in the day that I shall still get there in good time.'
So she ran from the path into the wood to look for flowers. And whenever she had picked one, she fancied that she saw a still prettier one farther on, and ran after it, and so got deeper and deeper into the wood.
Meanwhile the wolf ran straight to the grandmother's house and knocked at the door.
'Who is there?'
'Little Red Riding Hood,' replied the wolf. 'She is bringing cake and wine; open the door.'
'Lift the latch,' called out the grandmother, 'I am too weak, and cannot get up.'
The wolf lifted the latch, the door sprang open, and without saying a word he went straight to the grandmother's bed, and devoured her. Then he put on her clothes, dressed himself in her cap, laid himself in bed and drew the curtains.
Little Red Riding Hood, however, had been running about picking flowers, and when she had gathered so many that she could carry no more, she remembered her grandmother, and set out on the way to her.
She was surprised to find the cottage-door standing open, and when she went into the room, she had such a strange feeling that she said to herself: 'Oh dear! how uneasy I feel today, and at other times I like being with grandmother so much.' She called out: 'Good morning,' but received no answer; so she went to the bed and drew back the curtains. There lay her grandmother with her cap pulled far over her face, and looking very strange.
'Oh! grandmother,' she said, 'what big ears you have!'
'All the better to hear you with, my child,' was the reply.
'But, grandmother, what big eyes you have!' she said.
'All the better to see you with, my dear.'
'But, grandmother, what large hands you have!'
'All the better to hug you with.'
'Oh! but, grandmother, what a terrible big mouth you have!'
'All the better to eat you with!'
And scarcely had the wolf said this, than with one bound he was out of bed and swallowed up Red Riding Hood. When the wolf had appeased his appetite, he lay down again in the bed, fell asleep and began to snore very loud.
The huntsman was just passing the house, and thought to himself: 'How the old woman is snoring! I must just see if she wants anything.' So he went into the room, and when he came to the bed, he saw that the wolf was lying in it.
'Do I find you here, you old sinner!' said he. 'I have long sought you!' But just as he was going to fire at him, it occurred to him that the wolf might have devoured the grandmother, and that she might still be saved, so he did not fire, but took a pair of scissors, and began to cut open the stomach of the sleeping wolf.
When he had made two snips, he saw the little red riding hood shining, and then he made two snips more, and the little girl sprang out, crying: 'Ah, how frightened I have been! How dark it was inside the wolf.'
After that the aged grandmother came out alive also, but scarcely able to breathe. Red Riding Hood, however, quickly fetched great stones with which they filled the wolf's belly, and when he awoke, he wanted to run away, but the stones were so heavy that he collapsed at once, and fell dead.
Then all three were delighted. The huntsman drew off the wolf's skin and went home with it; the grandmother ate the cake and drank the wine which Red Riding Hood had brought, and revived. But Red Riding Hood thought to herself: 'As long as I live, I will never leave the path by myself to run into the wood, when my mother has forbidden me to do so.'
It is also related that once, when Red Riding Hood was again taking cakes to the old grandmother, another wolf spoke to her, and tried to entice her from the path. Red Riding Hood, however, was on her guard, and went straight forward on her way, and told her grandmother that she had met the wolf, and that he had said 'good morning' to her, but with such a wicked look in his eyes, that if they had not been on the public road she was certain he would have eaten her up.
'Well,' said the grandmother, 'we will shut the door, so that he can not come in.'
Soon afterwards the wolf knocked, and cried: 'Open the door, grandmother, I am Little Red Riding Hood, and am bringing you some cakes.'
But they did not speak, or open the door, so the grey-beard stole twice or thrice round the house, and at last jumped on the roof, intending to wait until Red Riding Hood went home in the evening, and then to steal after her and devour her in the darkness. But the grandmother saw what was in his thoughts.
In front of the house was a great stone trough, so she said to the child: 'Take the pail, Red Riding Hood; I made some sausages yesterday, so carry the water in which I boiled them to the trough.' Red Riding Hood carried until the great trough was quite full. Then the smell of the sausages reached the wolf, and he sniffed and peeped down, and at last stretched out his neck so far that he could no longer keep his footing and began to slip, and slipped down from the roof straight into the great trough, and was drowned. But Red Riding Hood went joyously home, and no one ever did anything to harm her again.
http://www.eastoftheweb.com/short-stories/UBooks/LittRed.shtml
Η Κοκκινοσκουφίτσα
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό κοριτσάκι που ήταν πολύ αγαπητό σε όλους και πιο πολύ στη γιαγιά του που δεν μπορούσε να του αρνηθεί τίποτα. Κάποτε του είχε χαρίσει μία βελούδινη κάπα που του πήγαινε τόσο πολύ που δεν την έβγαζε από πάνω του. Έτσι αυτό το κοριτσάκι το φωνάζανε Κοκκινοσκουφίτσα.
Μια μέρα τη φώναξε η μαμά της και της είπε, "Κοκκινοσκουφίτσα, εδώ έχω ένα κομμάτι κέικ και ένα μπουκάλι κρασί. Πήγαινέ τα στη γιαγιά σου που είναι άρρωστη και αδύναμη. Θα της κάνει καλό. Ξεκίνα να πας πριν αρχίσει να κάνει ζέστη και στο δρόμο να περπατάς όμορφα και ήρεμα γιατί αν πέσεις και σπάσεις το μπουκάλι τι θα μείνει για τη γιαγιά; Και όταν φτάσεις μην αρχίσεις να τσιρίζεις και μην ξεχάσεις να πεις καλημέρα και μην κοιτάζεις σαν περίεργη τριγύρω σου όταν φτάσεις στο σπίτι της."
"Θα είμαι πολύ προσεχτική" υποσχέθηκε η Κοκκινοσκουφίτσα στη μαμά της.
Η γιαγιά της έμενε στο δάσος, σχετικά κοντά στο χωριό. Μόλις η Κοκκινοσκουφίτσα μπήκε στο δάσος συνάντησε ένα λύκο. Η Κοκκινοσκουφίτσα δεν ήξερε πόσο κακό πλάσμα ήταν κι έτσι δεν τον φοβόταν.
"Να έχεις μια όμορφη μέρα Κοκκινοσκουφίτσα" είπε ο λύκος.
"Ευχαριστώ ευγενικέ λύκε."
"Που πηγαίνεις τόσο νωρίς Κοκκινοσκουφίτσα;"
"Στη γιαγιά μου."
"Τι έχεις μέσα στην ποδιά σου;"
"Κέικ και κρασί. Το έφτιαξε χτες η μαμά μου και μιας και η γιαγιά είναι άρρωστη, πρέπει να φάει κάτι για να δυναμώσει."
"Και που μένει η γιαγιά σου Κοκκινοσκουφίτσα;"
"Λίγο παρακάτω, στο δάσος. Το σπίτι της είναι κάτω από τις βελανιδιές. Οι καρυδιές είναι λίγο πιο κάτω, σίγουρα το ξέρεις" απάντησε η Κοκκινοσκουφίτσα.
Ο λύκος σκέφτηκε, "Τι τρυφερό μικρό πλασματάκι, τι αφράτη λιχουδιά. Καλύτερα να φάω αυτή παρά τη γιαγιά της. Πρέπει να φανώ έξυπνος και να τις φάω και τις δυο."
Έτσι περπάτησε για λίγο μαζί με την Κοκκινοσκουφίτσα και κάποια στιγμή της είπε, "Δες τι όμορφα που είναι εδώ τα λουλούδια Κοκκινοσκουφίτσα. Γιατί δεν κάνεις μια βόλτα να δεις τριγύρω; Άκου τι όμορφα που κελαηδάνε τα πουλάκια. Περπατάς σοβαρή σοβαρή λες και πηγαίνεις στο σχολείο ενώ γύρω σου είναι χαρά Θεού."
Η Κοκκινοσκουφίτσα σήκωσε τα μάτια της και μόλις είδε τις ηλιαχτίδες να παίζουν στα φύλλα των δέντρων και τα λουλούδια ολόγυρά της σκέφτηκε, "Θα μαζέψω λουλούδια και θα φτιάξω ένα μπουκέτο για τη γιαγιά. Είναι ακόμα νωρίς και θα φτάσω στην ώρα μου."
Έτσι, βγήκε από το μονοπάτι και μπήκε στο δάσος να μαζέψει λουλούδια. Μόλις έκοβε ένα, έβλεπε ακόμα ένα ωραιότερο πιο κάτω κι έτρεχε να το κόψει μπαίνοντας όλο και πιο βαθιά μέσα στο δάσος.
Εντωμεταξύ ο λύκος έτρεξε στο σπίτι της γιαγιάς και χτύπησε την πόρτα.
"Ποιος είναι;"
" Η Κοκκινοσκουφίτσα" απάντησε ο λύκος "σου έφερα κέικ και κρασί, άνοιξε την πόρτα."
"Σήκωσε το σύρτη" είπε η γιαγιά "είμαι πολύ αδύναμη και δεν μπορώ να σηκωθώ."
Ο λύκος σήκωσε το σύρτη, η πόρτα άνοιξε διάπλατα και χωρίς να πει λέξη πήγε προς το κρεβάτι της γιαγιάς και την καταβρόχθισε. Μετά έβαλε τα ρούχα της, το καπέλο της, έκλεισε τις κουρτίνες και ξάπλωσε στο κρεβάτι της.
Η Κοκκινοσκουφίτσα εντωμεταξύ, είχε μαζέψει τόσα λουλούδια που δεν μπορούσε να κουβαλήσει άλλα και μόνο τότε θυμήθηκε ότι πρέπει να πάει στη γιαγιά της. Έτσι, συνέχισε το δρόμο της.
Ξαφνιάστηκε όταν βρήκε την πόρτα του σπιτιού ορθάνοιχτη. Μόλις μπήκε στο σπίτι είχε ένα παράξενο προαίσθημα και σκέφτηκε, "Είμαι πολύ ανήσυχη σήμερα ενώ άλλες φορές θέλω πάρα πολύ να βρεθώ με τη γιαγιά." "Καλημέρα" φώναξε αλλά δεν πήρε απάντηση. Πήγε στο κρεβάτι και άνοιξε τις κουρτίνες. Η γιαγιά της ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι και το καπέλο της κάλυπτε το πρόσωπό της. Έμοιαζε πολύ παράξενη.
"Γιαγιά" είπε "τι μεγάλα αυτιά που έχεις."
"Για να σε ακούω καλύτερα παιδί μου" ήταν η απάντηση.
"Γιαγιά τι μεγάλα μάτια που έχεις."
"Για να σε βλέπω καλύτερα μικρή μου."
"Γιαγιά τι μεγάλα χέρια που έχεις."
"Για να σε αγκαλιάζω καλύτερα."
"Γιαγιά τι μεγάλο και απαίσιο στόμα έχεις!"
"Για να σε φάω καλύτερα!"
Και μόλις το είπε αυτό, με ένα πήδημα βρέθηκε έξω από το κρεβάτι και κατάπιε την Κοκκινοσκουφίτσα.
Όταν ο λύκος χόρτασε, ξάπλωσε και πάλι στο κρεβάτι, κοιμήθηκε και άρχισε να ροχαλίζει δυνατά.
Ο κυνηγός που περνούσε από έξω αναρωτήθηκε, "Τι δυνατά που ροχαλίζει αυτή η γυναίκα! Πρέπει να να δω μήπως χρειάζεται κάτι." Έτσι μπήκε στο σπίτι και είδε το λύκο να κοιμάται στο κρεβάτι της.
"Ξανασυναντιόμαστε παλιόφιλε" είπε "είχα καιρό να σε δω!" Μα μόλις πήγε να τον πυροβολήσει σκέφτηκε οτι μπορεί ο λύκος να είχε φάει τη γιαγιά κι ότι ίσως μπορούσε ακόμα να τη σώσει. Έτσι δεν πυροβόλησε αλλά πήρε ένα ψαλίδι και άρχισε να κόβει την κοιλιά του λύκου.
Μετά από δύο ψαλιδιές είδε την Κοκκινοσκουφίτσα. Μετά από άλλες δύο η μικρούλα πετάχτηκε έξω κλαίγοντας. "Τρόμαξα τόσο πολύ! Ήταν τόσο σκοτεινά στην κοιλιά του λύκου!"
Μετά την Κοκκινοσκουφίτσα σειρά είχε η γιαγιά που μόλις και μπορούσε να αναπνεύσει. Η Κοκκινοσκουφίτσα έτρεξε να μαζέψει μεγάλες πέτρες και με αυτές γεμίσανε την κοιλιά του λύκου. Όταν ο λύκος ξύπνησε ήθελε να τρέξει αλλά ήταν τόσο βαρύς που έπεσε από το κρεβάτι και σκοτώθηκε.
Τότε και οι τρεις τους πέταξαν από χαρά. Ο κυνηγός έβγαλε το δέρμα του λύκου και το πήρε μαζί του. Η γιαγιά έφαγε και ήπιε αυτά που της είχε πάει η Κοκκινοσκουφίτσα και έγινε καλά. Η Κοκκινοσκουφίτσα τότε σκέφτηκε, "Απο δω και πέρα δε θα ξαναβγώ από το μονοπάτι για να μπω στο δάσος όταν είμαι μόνη μου. Ειδικά όταν η μαμά μου μου το έχει απαγορεύσει."
Λένε, πως μια άλλη φορά όταν η Κοκκινοσκουφίτσα πήγαινε πάλι φαγητό στη γιαγιά της, την πλησίασε ένας άλλος λύκος και προσπάθησε να τη βγάλει από το μονοπάτι αλλά η Κοκκινοσκουφίτσα είχε πάρει το μάθημά της και συνέχισε το δρόμο της. Όταν έφτασε στο σπίτι της γιαγιάς της, της είπε για το λύκο, ότι της είχε πει καλημέρα αλλά με ένα τόσο μοχθηρό βλέμμα, που ήταν σιγούρη πως αν δεν βρίσκονταν σε δημόσιο χώρο θα την είχε φάει.
"Λοιπόν" είπε η γιαγιά "θα κλειδώσουμε την πόρτα για να μην μπορεί να μπει."
Μετά από λίγο, ο λύκος χτύπησε την πόρτα και είπε, "Άνοιξέ μου γιαγιά, είμαι η Κοκκινοσκουφίτσα και σου φέρνω φαγητό."
Κανείς δεν απάντησε κι έτσι ο λύκος άρχισε να γυροφέρνει το σπίτι και στο τέλος ανέβηκε στη σκεπή με σκοπό να περιμένει την Κοκκινοσκουφίτσα να πάει σπίτι, να την ακολουθήσει και να τη φάει μέσα στο σκοτάδι. Η γιαγιά όμως είχε καταλάβει τι ήθελε να κάνει ο λύκος.
Μπροστά στο σπίτι υπήρχε μια πέτρινη ποτίστρα κι έτσι είπε στην Κοκκινοσκουφίτσα, "Έφτιαξα μερικά λουκάνικα χτες. Πάρε τον κουβά με το νερό που τα έβρασα και πήγαινέ τον στην ποτίστρα."
Η Κοκκινοσκουφίτσα το άδειάσε και μόλις η μυρωδιά από τα λουκάνικα έφτασε στο λύκο, άρχισε να μυρίζει και να κοιτάζει κάτω και στο τέλος τεντώθηκε τόσο πολύ που έχασε την ισορροπία του και άρχισε να γλιστράει κι έτσι βρέθηκε μέσα στην ποτίστρα όπου και πνίγηκε. Η Κοκκινοσκουφίτσα από την άλλη πήγε χαρούμενη στο σπίτι της και από τότε δεν την ξαναπείραξε κανείς.
