Every afternoon, as they were coming from school, the children used to go and play in the Giant's garden.
It was a large lovely garden, with soft green grass. Here and there over the grass stood beautiful flowers like stars, and there were twelve peach-trees that in the spring-time broke out into delicate blossoms of pink and pearl, and in the autumn bore rich fruit. The birds sat on the trees and sang so sweetly that the children used to stop their games in order to listen to them. 'How happy we are here!' they cried to each other.
One day the Giant came back. He had been to visit his friend the Cornish ogre, and had stayed with him for seven years. After the seven years were over he had said all that he had to say, for his conversation was limited, and he determined to return to his own castle. When he arrived he saw the children playing in the garden.
'What are you doing here?' he cried in a very gruff voice, and the children ran away.
'My own garden is my own garden,' said the Giant; 'any one can understand that, and I will allow nobody to play in it but myself.' So he built a high wall all round it, and put up a notice-board.
TRESPASSERS
WILL BE
PROSECUTED
He was a very selfish Giant.
The poor children had now nowhere to play. They tried to play on the road, but the road was very dusty and full of hard stones, and they did not like it. They used to wander round the high wall when their lessons were over, and talk about the beautiful garden inside.
'How happy we were there,' they said to each other.
Then the Spring came, and all over the country there were little blossoms and little birds. Only in the garden of the Selfish Giant it was still Winter. The birds did not care to sing in it as there were no children, and the trees forgot to blossom. Once a beautiful flower put its head out from the grass, but when it saw the notice-board it was so sorry for the children that it slipped back into the ground again, and went off to sleep. The only people who were pleased were the Snow and the Frost. 'Spring has forgotten this garden,' they cried, 'so we will live here all the year round.' The Snow covered up the grass with her great white cloak, and the Frost painted all the trees silver. Then they invited the North Wind to stay with them, and he came. He was wrapped in furs, and he roared all day about the garden, and blew the chimney-pots down. 'This is a delightful spot,' he said, 'we must ask the Hail on a visit.' So the Hail came. Every day for three hours he rattled on the roof of the castle till he broke most of the slates, and then he ran round and round the garden as fast as he could go. He was dressed in grey, and his breath was like ice.
'I cannot understand why the Spring is so late in coming,' said the Selfish Giant, as he sat at the window and looked out at his cold white garden; 'I hope there will be a change in the weather.'
But the Spring never came, nor the Summer. The Autumn gave golden fruit to every garden, but to the Giant's garden she gave none. 'He is too selfish,' she said. So it was always Winter there, and the North Wind, and the Hail, and the Frost, and the Snow danced about through the trees.
One morning the Giant was lying awake in bed when he heard some lovely music. It sounded so sweet to his ears that he thought it must be the King's musicians passing by. It was really only a little linnet singing outside his window, but it was so long since he had heard a bird sing in his garden that it seemed to him to be the most beautiful music in the world.
Then the Hail stopped dancing over his head, and the North Wind ceased roaring, and a delicious perfume came to him through the open casement. 'I believe the Spring has come at last,' said the Giant; and he jumped out of bed and looked out.
What did he see?
He saw a most wonderful sight. Through a little hole in the wall the children had crept in, and they were sitting in the branches of the trees. In every tree that he could see there was a little child. And the trees were so glad to have the children back again that they had covered themselves with blossoms, and were waving their arms gently above the children's heads. The birds were flying about and twittering with delight, and the flowers were looking up through the green grass and laughing.
It was a lovely scene, only in one corner it was still Winter. It was the farthest corner of the garden, and in it was standing a little boy. He was so small that he could not reach up to the branches of the tree, and he was wandering all round it, crying bitterly. The poor tree was still quite covered with frost and snow, and the North Wind was blowing and roaring above it. 'Climb up! little boy,' said the Tree, and it bent its branches down as low as it could; but the little boy was too tiny.
And the Giant's heart melted as he looked out. 'How selfish I have been!' he said; 'now I know why the Spring would not come here. I will put that poor little boy on the top of the tree, and then I will knock down the wall, and my garden shall be the children's playground for ever and ever.' He was really very sorry for what he had done.
So he crept downstairs and opened the front door quite softly, and went out into the garden. But when the children saw him they were so frightened that they all ran away, and the garden became Winter again. Only the little boy did not run, for his eyes were so full of tears that he died not see the Giant coming. And the Giant stole up behind him and took him gently in his hand, and put him up into the tree. And the tree broke at once into blossom, and the birds came and sang on it, and the little boy stretched out his two arms and flung them round the Giant's neck, and kissed him. And the other children, when they saw that the Giant was not wicked any longer, came running back, and with them came the Spring. 'It is your garden now, little children,' said the Giant, and he took a great axe and knocked down the wall. And when the people were gong to market at twelve o'clock they found the Giant playing with the children in the most beautiful garden they had ever seen.
'But where is your little companion?' he said: 'the boy I put into the tree.' The Giant loved him the best because he had kissed him.
'We don't know,' answered the children; 'he has gone away.'
'You must tell him to be sure and come here to-morrow,' said the Giant. But the children said that they did not know where he lived, and had never seen him before; and the Giant felt very sad.
Every afternoon, when school was over, the children came and played with the Giant. But the little boy whom the Giant loved was never seen again. The Giant was very kind to all the children, yet he longed for his first little friend, and often spoke of him. 'How I would like to see him!' he used to say.
Years went over, and the Giant grew very old and feeble. He could not play about any more, so he sat in a huge armchair, and watched the children at their games, and admired his garden. 'I have many beautiful flowers,' he said; 'but the children are the most beautiful flowers of all.'
One winter morning he looked out of his window as he was dressing. He did not hate the Winter now, for he knew that it was merely the Spring asleep, and that the flowers were resting.
Suddenly he rubbed his eyes in wonder, and looked and looked. It certainly was a marvellous sight. In the farthest corner of the garden was a tree quite covered with lovely white blossoms. Its branches were all golden, and silver fruit hung down from them, and underneath it stood the little boy he had loved.
Downstairs ran the Giant in great joy, and out into the garden. He hastened across the grass, and came near to the child. And when he came quite close his face grew red with anger, and he said, 'Who hath dared to wound thee?' For on the palms of the child's hands were the prints of two nails, and the prints of two nails were on the little feet.
'Who hath dared to wound thee?' cried the Giant; 'tell me, that I may take my big sword and slay him.' 'Nay!' answered the child; 'but these are the wounds of Love.'
'Who art thou?' said the Giant, and a strange awe fell on him, and he knelt before the little child.
And the child smiled on the Giant, and said to him, 'You let me play once in your garden, to-day you shall come with me to my garden, which is Paradise.'
And when the children ran in that afternoon, they found the Giant lying dead under the tree, all covered with white blossoms.
http://www.eastoftheweb.com/short-stories/UBooks/SelGia.shtml
Ο Εγωιστής Γίγαντας
Κάθε απόγευμα, μετά το σχολείο, τα παιδιά συνήθιζαν να πηγαίνουν και να παίζουν στον κήπο του Γίγαντα.
Ήταν ένας μεγάλος και όμορφος κήπος με μαλακό πράσινο γρασίδι. Τριγύρω υπήρχαν πανέμορφα λουλούδια που έμοιαζαν με αστέρια και δώδεκα ροδακινιές που την άνοιξη έκαναν μικρά ροζ και περλέ ανθάκια και το φθινόπωρο μεγάλα φρούτα. Τα πουλιά κάθονταν στα δέντρα και κελαηδούσαν και το τραγούδι τους ήταν τόσο όμορφο που τα παιδιά σταματούσαν το παιχνίδι τους για να το ακούσουν. " Τι όμορφα που περνάμε εδώ" φώναζαν.
Κάποια μέρα ο Γίγαντας επέστρεψε. Είχε πάει να δει το φίλο του το δράκο της Κορνουάλης και είχε μείνει μαζί του για επτά ολόκληρα χρόνια. Αφού πέρασαν τα επτά χρόνια και είπανε όλα όσα είχαν να πούνε, αποφάσισε να επιστρέψει στον πύργο του. Όταν έφτασε είδε τα παιδιά να παίζουν στον κήπο του.
"Τι κάνετε εδώ;" φώναξε με βροντερή φωνή και τα παιδιά έτρεξαν μακριά.
"Αυτός ο κήπος είναι δικός μου" είπε ο Γίγαντας "όλοι το ξέρουν αυτό και δεν επιτρέπω σε κανένα να παίζει εδώ παρά μόνο στον εαυτό μου." Κι έτσι έχτισε ένα μεγάλο τοίχο γύρω από τον κήπο του και έβαλε και μια πινακίδα.
ΟΙ ΚΑΤΑΠΑΤΗΤΕΣ ΘΑ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ
Ήταν ένας πολύ εγωιστής γίγαντας.
Τα καημένα τα παιδιά δεν είχανε μέρος για να παίξουν.Προσπάθησαν να παίξουν στο δρόμο αλλά είχε σκόνη και πέτρες και δεν τους άρεσε καθόλου. Όταν τελειώνανε το μάθημά τους γυρνούσαν γύρω από τον τοίχο και συζητούσαν για το πόσο όμορφος είναι ο κήπος που κρύβεται πίσω του.
"Τι όμορφα που περνούσαμε εκεί" έλεγε το ένα στο άλλο.
Μετά ήρθε η άνοιξη και όλη η χώρα γέμισε με λουλούδια και μικρά πουλάκια. Μόνο στον κήπο του Εγωιστή Γίγαντα ήταν ακόμα χειμώνας. Τα πουλιά δεν ήθελαν να κελαηδήσουν γιατί δεν υπήρχαν παιδιά και τα δέντρα είχαν ξεχάσει να ανθίσουν. Μια φορά ένα λουλουδάκι πρόβαλλε το κεφαλάκι του μέσα από το γρασίδι μα μόλις είδε την πινακίδα λυπήθηκε τόσο πολύ για τα παιδιά που αμέσως μπήκε πάλι στο έδαφος να κοιμηθεί. Οι μόνοι που ήταν χαρούμενοι ήταν το Χιόνι και η Παγωνιά. "Η άνοιξη τον ξέχασε αυτον τον κήπο" φώναξαν "κι έτσι μπορούμε να μείνουμε όλο το χρόνο." Το Χιόνι κάλυψε με τον ολόλευκο μανδύα του το γρασίδι και η Παγωνιά έβαψε με ένα ασημί χρώμα όλα τα δέντρα. Ήταν τυλιγμένος με γούνες και φυσούσε όλη μέρα μέχρι που έριξε και τα καπάκια από τις καμινάδες. "Είναι καταπληκτικό αυτό το μέρος" είπε "πρέπει να φωνάξουμε και το Χαλάζι." Κι έτσι ήρθε και το Χαλάζι. Κάθε μέρα έπεφτε για τρεις ώρες στην οροφή του πύργου μέχρι που έσπασε τα πιο πολλά πέτρινα πλακάκια κι ύστερα έτρεχε κι έτρεχε μέσα στον κήπο με όλη του τη δύναμη. Ήταν ντυμένο στα γκρι και η ανάσα του ήταν παγωμένη. Κάλεσαν και το Βόρειο Άνεμο να μείνει μαζί τους κι εκείνος δέχτηκε.
"Δεν καταλαβαίνω γιατί άργησε τόσο πολύ να έρθει η άνοιξη σε αυτό εδώ το μέρος." είπε ο Γίγαντας καθώς έβλεπε καθισμένος απο το παράθυρο τον λευκο και παγωμένο κήπο του. ¨Ελπίζω να αλλάξει ο καιρός."
Μα η άνοιξη δεν ήρθε, ούτε και το καλοκαίρι. Το φθινόπωρο έκανε όλα τα αλλά δέντρα να δίνουν καρπούς εκτός από αυτά που βρίσκονταν στον κήπο του Γίγαντα. "Είναι πολύ εγωιστής" είπε η άνοιξη. Κι έτσι στον κήπο του Γίγαντα ήταν πάντα χειμώνας και ο Βόρειος Άνεμος, το Χαλάζι, η Παγωνιά και το Χιόνι χόρευαν ανάμεσα στα δέντρα.
Μια μέρα ο Γίγαντας ενώ ξάπλωνε στο κρεβάτι του άκουσε μουσική. Του άρεσε τόσο πολύ που νόμιζε πως περνούσαν οι μουσικοί του βασιλιά. Ήταν όμως μόνο ένα γαρδέλλι που τραγουδούσε έξω από το παράθυρό του και είχε περάσει τόσος καιρός από την τελευταία φορά που άκουσε κάποιο πουλί να κελαηδάει στον κήπο του που του φάνηκε σαν το πιο όμορφο τραγούδι του κόσμου. Τότε το Χαλάζι σταμάτησε το χορό του, και ο Βόρειος Άνεμος κόπασε και ένα υπέροχο άρωμα μπήκε από το παράθυρό του. "Νομίζω ότι επιτέλους ήρθε η άνοιξη" και πήδηξε από το κρεβάτι του για να δει έξω.
Τι είδε;
Το πιο υπέροχο θέαμα που έιχε δει ποτέ του. Από μία μικρή τρύπα στον τοίχο τα παιδιά είχαν γλυστρίσει μέσα στον κήπο και κάθονταν στα κλαδιά των δέντρων. Σε κάθε δέντρο έβλεπε κι από ένα παιδί. Τα δέντρα ήταν τόσο χαρούμενα με την επιστροφή των παιδιών που γέμισαν με άνθη και κουνούσαν χαρούμενα τα κλαδιά τους πάνω από τα κεφάλια τους. Παντού ολόγυρα πετούσαν και κελαηδούσαν πουλιά και τα λουλούδια κοιτούσαν ψηλά γεμάτα χαρά. Ήταν μια όμορφη εικόνα. Μόνο σε μια γωνία του κήπου ήταν ακόμα χειμώνας. Ήταν η πιο μακρινή γωνία του κήπου στην οποία στεκόταν ένα μικρό αγόρι. Ήταν τόσο μικρό που δεν μπορούσε να φτάσει τα κλαδιά του δέντρου και γυρνούσε γύρω γύρω κλαίγοντας, Το καημένο το δεντράκι ήταν ακόμα καλυμμένο με χιόνι και πάγο και ο Βόρειος Άνεμος φυσούσε με μανία από πάνω του. "Σκαρφάλωσε αγοράκι" είπε το δέντρο και χαμήλωσε τα κλαδιά του όσο μπορούσε μα το αγόρι ήταν μικροσκοπικό.
Η καρδιά του Γίγαντα έλιωσε όταν το είδε. "Τι εγωιστής που ήμουν" είπε "τώρα ξέρω γιατί δεν ερχόταν η άνοιξη στον κήπο μου. Θα ανεβάσω το αγόρι στο δέντρο και μετά θα γκρεμίσω τον τοίχο και ο κήπος μου θα γίνει ο παιδότοπος των παιδιών για πάντα." Ήταν αλήθεια πολύ μετανιωμένος για ότι είχε κάνει.
Έτσι κατέβηκε κάτω, άνοιξε την εξώπορτα μαλακά και βγήκε στον κήπο. Μόλις τον είδανε όμως τα παιδιά φοβήθηκαν τόσο πολύ που έτρεξαν μακριά του και παντού γύρω του χειμώνιασε και πάλι. Μόνο το μικρό αγόρι δεν έτρεξε γιατί τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρια και δεν μπόρεσε να δει το Γίγαντα. Ο Γίγαντας πήγε κρυφά πίσω από το αγόρι, το σήκωσε στο χέρι του και το έβαλε πάνω στο δέντρο. Το δέντρο άνθισε μονομιάς, τα πουλιά άρχισαν να κελαηδούν γύρω του και το μικρό αγόρι άπλωσε τα χέρια του, αγκάλιασε το Γίγαντα και τον φίλησε. Τα υπόλοιπα παιδιά όταν είδανε ότι ο Γίγαντας δεν ήταν πια κακός πλησίασαν και πάλι και μαζί τους ήρθε και η άνοιξη. "Είναι δικός σας ο κήπος πια παιδιά" είπε ο Γίγαντας και πήρε ένα μεγάλο τσεκούρι για να σπασει τον τοίχο. Κι όταν οι άνθρωποι πήγαιναν στις δώδεκα η ώρα για ψώνια, είδανε το Γίγαντα να παίζει με τα παιδιά στον πιο όμορφο κήπο που είχανε δει ποτέ.
Παίζανε όλη τη μέρα και το βράδυ πηγαίνανε να αποχαιρετίσουν το Γίγαντα.
"Μα που είναι ο φίλος σας, εκείνο το μικρό αγόρι που ανέβασα στο δένρο;" ο Γίγαντας το αγαπούσε πιο πολύ από όλα τα παιδιά γιατί τον είχε φιλήσει.
"Δεν ξέρουμε" λέγανε τα παιδιά "έφυγε."
"Πρέπει να του πείτε να έρθει αύριο" είπε ο Γίγαντας. Μα τα παιδιά του είπανε πως δεν ξέρανε που έμενε το αγόρι και πως δεν τον είχανε ξαναδεί. Κι ο Γίγαντας λυπήθηκε πολύ.
Κάθε απόγευμα μετά το σχολείο τα παιδία πηγαίνανε στον κήπο και παίζανε με το Γίγαντα. Το μικρό αγόρι όμως που τόσο αγαπούσε ο Γίγαντας δε φάνηκε ποτέ. Ο Γίγαντας ήταν πολύ καλός με όλα τα παιδιά όμως του έλειπε ο μικρός του φίλος και συχνά μιλούσε για εκείνον. "Πόσο θα ήθελα να τον δω" συνήθιζε να τους λέει.
Τα χρόνια πέρασαν και ο Γίγαντας είχε γεράσει και ήταν αδύναμος. Δεν μπορούσε να παίξει πια κι έτσι καθόταν σε μια τεράστια πολυθρόνα κι έβλεπε τα παιδιά και θαύμαζε τον κήπο του. "Έχω τόσα πολλά όμορφα λουλούδια" είπε " αλλά τα παιδιά είναι τα ομορφότερα λουλούδια σε αυτόν τον κήπο."
'Ενα χειμωνιάτικο πρωί, κοίταξε έξω από το παράθυρο καθώς ντυνόταν. Δε μισούσε το χειμώνα πια, γιατί ήξερε πως η άνοιξη απλά κοιμόταν και τα λουλούδια ξεκουράζονταν.
Ξαφνικά έτριψε τα μάτια του από την έκπληξή του. Δεν πίστευε αυτό που έβλεπε. Στην πιο μακρινή γωνία του κήπου ήταν ένα δέντρο που είχε λευκά άνθη. Τα κλαδιά του ήταν χρυσαφιά και γεμάτα με ασημί φρούτα. Κάτω από το δέντρο στεκόταν το αγοράκι που τόσο πολύ είχε αγαπήσει.
Ο Γίγαντας έτρεξε κάτω γεμάτος χαρά και βγήκε στον κήπο. Με γρήγορα βήματα πάνω στο γρασίδι πλησίασε το παιδί. Όταν έφτασε κοντά του το πρόσωπό του έγινε κατακόκκινο από θυμό και είπε "Ποιος τόλμησε να σε πληγώσει;" Στις παλάμες του παιδιού υπήρχαν σημάδια από δυο καρφιά όπως και στα δυο μικρά του πόδια.
"Ποιος τόλμησε να σε πληγώσει;" φώναξε ο Γίγαντας "Πες μου κι εγώ θα πάρω το σπαθί μου και θα τον σκοτώσω."
"Όχι" είπε το παιδί " αυτά είναι σημάδια αγάπης."
"Ποιος είσαι;" ρώτησε ο Γίγαντας και ένα παράξενο δέος τον κατέκλυσε και γονάτισε μπροστά στο παιδί.
Και το παιδί χαμογέλασε στο Γίγαντα και του είπε "Κάποτε με άφησες να παίξω στον κήπο σου. Σήμερα θα έρθεις στο δικό μου κήπο που είναι ο Παράδεισος."
Κι όταν τα παιδία έτρεξαν στον κήπο εκείνη τη μέρα, βρήκανε το Γίγαντα κάτω από το δέντρο σκεπασμένο με λευκά λουλούδια.
