Once upon a time as a merchant set off for market, he asked each of his three daughters what she would like as a present on his return. The first daughter wanted a brocade dress, the second a pearl necklace, but the third, whose name was Beauty, the youngest, prettiest and sweetest of them all, said to her father:
"All I'd like is a rose you've picked specially for me!"
When the merchant had finished his business, he set off for home. However, a sudden storm blew up, and his horse could hardly make headway in the howling gale. Cold and weary, the merchant had lost all hope of reaching an inn when he suddenly noticed a bright light shining in the middle of a wood. As he drew near, he saw that it was a castle, bathed in light.
"I hope I'll find shelter there for the night," he said to himself. When he reached the door, he saw it was open, but though he shouted, nobody came to greet him. Plucking up courage, he went inside, still calling out to attract attention. On a table in the main hall, a splendid dinner lay already served. The merchant lingered, still shouting for the owner of the castle. But no one came, and so the starving merchant sat down to a hearty meal.
Overcome by curiosity, he ventured upstairs, where the corridor led into magnificent rooms and halls. A fire crackled in the first room and a soft bed looked very inviting. It was now late, and the merchant could not resist. He lay down on the bed and fell fast asleep. When he woke next morning, an unknown hand had placed a mug of steaming coffee and some fruit by his bedside.
The merchant had breakfast and after tidying himself up, went downstairs to thank his generous host. But, as on the evening before, there was nobody in sight. Shaking his head in wonder at the strangeness of it all, he went towards the garden where he had left his horse, tethered to a tree. Suddenly, a large rose bush caught his eye.
Remembering his promise to Beauty, he bent down to pick a rose. Instantly, out of the rose garden, sprang a horrible beast, wearing splendid clothes. Two bloodshot eyes, gleaming angrily, glared at him and a deep, terrifying voice growled: "Ungrateful man! I gave you shelter, you ate at my table and slept in my own bed, but now all the thanks I get is the theft of my favorite flowers! I shall put you to death for this slight!" Trembling with fear, the merchant fell on his knees before the Beast.
"Forgive me! Forgive me! Don't kill me! I'll do anything you say! The rose wasn't for me, it was for my daughter Beauty. I promised to bring her back a rose from my journey!" The Beast dropped the paw it had clamped on the unhappy merchant.
"I shall spare your life, but on one condition, that you bring me your daughter!" The terror-stricken merchant, faced with certain death if he did not obey, promised that he would do so. When he reached home in tears, his three daughters ran to greet him. After he had told them of his dreadful adventure, Beauty put his mind at rest immediately.
"Dear father, I'd do anything for you! Don't worry, you'll be able to keep your promise and save your life! Take me to the castle. I'll stay there in your place!" The merchant hugged his daughter.
"I never did doubt your love for me. For the moment I can only thank you for saving my life." So Beauty was led to the castle. The Beast, however, had quite an unexpected greeting for the girl. Instead of menacing doom as it had done with her father, it was surprisingly pleasant.
In the beginning, Beauty was frightened of the Beast, and shuddered at the sight of it. Then she found that, in spite of the monster's awful head, her horror of it was gradually fading as time went by. She had one of the finest rooms in the Castle, and sat for hours, embroidering in front of the fire. And the Beast would sit, for hours on end, only a short distance away, silently gazing at her. Then it started to say a few kind words, till in the end, Beauty was amazed to discover that she was actually enjoying its conversation. The days passed, and Beauty and the Beast became good friends. Then one day, the Beast asked the girl to be his wife.
Taken by surprise, Beauty did not know what to say. Marry such an ugly monster? She would rather die! But she did not want to hurt the feelings of one who, after all, had been kind to her. And she remembered too that she owed it her own life as well as her father's.
"I really can't say yes," she began shakily. "I'd so much like to..." The Beast interrupted her with an abrupt gesture.
"I quite understand! And I'm not offended by your refusal!" Life went on as usual, and nothing further was said. One day, the Beast presented Beauty with a magnificent magic mirror. When Beauty peeped into it, she could see her family, far away.
"You won't feel so lonely now," were the words that accompanied the gift. Beauty stared for hours at her distant family. Then she began to feel worried. One day, the Beast found her weeping beside the magic mirror.
"What's wrong?" he asked, kindly as always.
"My father is gravely ill and close to dying! Oh, how I wish I could see him again, before it's too late!" But the Beast only shook its head.
"No! You will never leave this castle!" And off it stalked in a rage. However, a little later, it returned and spoke solemnly to the girl.
"If you swear that you will return here in seven days time, I'll let you go and visit your father!" Beauty threw herself at the Beast's feet in delight.
"I swear! I swear I will! How kind you are! You've made a loving daughter so happy!" In reality, the merchant had fallen ill from a broken heart at knowing his daughter was being kept prisoner. When he embraced her again, he was soon on the road to recovery. Beauty stayed beside him for hours on end, describing her life at the Castle, and explaining that the Beast was really
good and kind. The days flashed past, and at last the merchant was able to leave his bed. He was completely well again. Beauty was happy at last. However, she had failed to notice that seven days had gone by.
Then one night she woke from a terrible nightmare. She had dreamt that the Beast was dying and calling for her, twisting in agony.
"Come back! Come back to me!" it was pleading. The solemn promise she had made drove her to leave home immediately.
"Hurry! Hurry, good horse!" she said, whipping her steed onwards towards the castle, afraid that she might arrive too late. She rushed up the stairs, calling, but there was no reply. Her heart in her mouth, Beauty ran into the garden and there crouched the Beast, its eyes shut, as though dead. Beauty threw herself at it and hugged it tightly.
"Don't die! Don't die! I'll marry you . . ." At these words, a miracle took place. The Beast's ugly snout turned magically into the face of a handsome young man.
"How I've been longing for this moment!" he said. "I was suffering in silence, and couldn't tell my frightful secret. An evil witch turned me into a monster and only the love of a maiden willing to accept me as I was, could transform me back into my real self. My dearest! I'll be so happy if you'll marry me."
The wedding took place shortly after and, from that day on, the young Prince would have nothing but roses in his gardens. And that's why, to this day, the castle is known as the Castle of the Rose.
http://kidsgen.com/fables_and_fairytales/beauty_and_the_beast.htm
Η Πεντάμορφη και το Τέρας
Μια φορά κι έναν καιρό ένας έμπορος ξεκινούσε για την αγορά και πριν φύγει ρώτησε τις τρεις κόρες του τι δώρο θα ήθελαν να τους φέρει όταν θα επέστρεφε. Η πρώτη ζήτησε ένα χρυσοκέντητο φόρεμα, η δεύτερη ένα μαργαριταρένιο κολιέ, μα η τρίτη που το όνομά της ήταν Πεντάμορφη και ήταν η μικρότερη, η ομορφότερη και η πιο γλυκιά από όλες είπε: "Το μόνο που θέλω να μου φέρεις είναι ένα τριαντάφυλλο."
Όταν ο έμπορος τελείωσε τη δουλειά του ξεκίνησε για το σπίτι. Τον έπιασε βροχή όμως και σύντομα το άλογο του δεν μπορούσε να κάνει βήμα μές στη μαύρη θύελλα. Έκανε κρύο και ήταν κουρασμένος και πάνω που είχε χάσει τις ελπίδες του για να βρει ένα ξενοδοχείο στο δρόμο του, ξαφνικά είδε ένα λαμπερό φως στο βάθος του δάσους. Όταν πλησίασε είδε ότι ήταν ένα κάστρο λουσμένο στο φως.
"Ελπίζω να μπορέσω να περάσω εδώ τη νύχτα" είπε στον εαυτό του. Όταν έφτασε στην πόρτα είδε ότι ήταν ανοιχτή. Όταν φώναξε όμως, κανείς δεν ήρθε να τον υποδεχτεί. Πήρε μια ανάσα για να βρει κουράγιο, προχώρησε και συνέχισε να φωνάζει για να τραβήξει την προσοχή. Στην κεντρική αίθουσα υπήρχε ένα τραπέζι όπου το δείπνο είχε ήδη σερβιριστεί. Ο έμπορος συνέχισε να φωνάζει τον ιδιοκτήτη αλλά κανείς δεν εμφανίστηκε κι έτσι έκατσε στο τραπέζι για να φάει.
Καθώς τον έτρωγε η περιέργεια, ανέβηκε τη σκάλα όπου ο διάδρομος τον οδήγησε σε εκπληκτικές αίθουσες και δωμάτια. Στο πρώτο δωμάτιο μια υπέροχη φωτιά έκαιγε και το κρεβάτι έμοιαζε να τον προσκαλεί. Ήταν αργά και δεν μπορούσε να του αντισταθεί. Ξάπλωσε και κοιμήθηκε. Όταν ξύπνησε το επόμενο πρωί, κάποιος είχε αφήσει δίπλα του ζεστό καφέ και φρούτα. Έφαγε και ετοιμάστηκε. Κατέβηκε να ευχαριστήσει τον ιδιοκτήτη αλλά δεν είδε κανένα. Κούνησε το κεφάλι του καθώς όλα αυτά ήταν πολύ παράξενα. Βγήκε στον κήπο όπου είχε αφήσει το άλογό του δεμένο σε ένα δέντρο. Τότε είδε μια τεράστια τριανταφυλλιά.
Θυμήθηκε την υπόσχεση που είχε δώσει στην Πεντάμορφη και πήγε να κόψει ένα τριαντάφυλλο. Τότε μέσα από τον κήπο πετάχτηκε ένα απαίσιο τέρας που φορούσε όμως υπέροχα ρούχα. "Αχάριστε άνθρωπε! Σου έδωσα καταφύγιο, σου έδωσα να φας βραδινό και σε άφησα να κοιμηθείς στο κρεβάτι μου και τώρα πας να κλέψεις τα αγαπημένα μου λουλούδια! Θα σε σκοτώσω!" Τρέμοντας ο έμπορος έπεσε στα πόδια του τέρατος.
"Συγχώρεσε με, μη με σκοτώσεις! Θα κάνω ότι μου πεις. Το τριαντάφυλλο δεν ήταν για εμένα αλλά για την κόρη μου την Πεντάμορφη. Της υποσχέθηκα πως όταν επιστρέψω από το ταξίδι μου πως θα της πάω ένα τριαντάφυλλο." Τότε το τέρας κατέβασε το χέρι του που είχε αρπάξει τον καημένο τον έμπορο. "Θα σου χαρίσω τη ζωή αλλά με έναν όρο. Θα μου φέρεις την κόρη σου." Ο τρομαγμένος έμπορος, φοβήθηκε για τη ζωή του κι έτσι συμφώνησε. Όταν έφτασε στο σπίτι, τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρια και όταν οι κόρες του τον ρώτησαν τι έγινε κι εκείνος τους είπε, η Πεντάμορφη τον καθυσήχασε αμέσως. " Αγαπημένε μου πατέρα, θα έκανα τα πάντα για εσένα. Θα κρατήσεις την υπόσχεσή σου και η ζωή σου δεν θα κινδυνέψει. Θα μείνω εγώ στο κάστρο αντί για εσένα." Ο έμπορος αγκάλιασε την κόρη του. "Ποτέ δεν είχα αμφιβολία για την αγάπη σου και το μόνο που μπορώ να κάνω τώρα είναι να σε ευχαριστήσω."
Έτσι, πήγε την Πεντάμορφη στο κάστρο. Το τέρας από την άλλη ήταν πολύ ευγενικό με την Πεντάμορφη σε αντίθεση με το πως είχε φερθεί στον πατέρα της. Στην αρχή η Πεντάμορφη φοβόταν το τέρας και μόνο που το έβλεπε. Με τον καιρό αυτό άρχισε να αλλάζει. Είχε ένα από τα ομορφότερα δωμάτια στο κάστρο, όπου καθόταν με τις ώρες και κεντούσε μπρόστα στη φωτιά. Το τέρας καθόταν κοντά της και την κοιτούσε σιωπηλά. Σιγά σιγά άρχισε να της μιλάει ώσπου στο τέλος η Πεντάμορφη απολάμβανε τη συντροφιά του. Οι μέρες περνούσαν και η Πεντάμορφη και το τέρας γίνανε καλοί φίλοι. Μια μέρα το τέρας της ζήτησε να παντρευτούνε. Η Πεντάμορφη δεν ήξερε τι να του πει από την έκπληξη. Να παντρευόταν ένα τέτοιο άσχημο τέρας; Προτιμούσε να πεθάνει. Δεν ήθελε όμως να το πληγώσει μιας και ήταν τόσο καλό μαζί της. Η ζωή της, αλλά και αυτή του πατέρα της του ανήκε. "Ειλικρινά δεν μπορώ να δεχτώ" είπε με φωνή που έτρεμε. "Θα το ήθελα πολύ αλλά.." Το τέρας τη διέκοψε με μια απότομη χειρονομία. "Καταλαβαίνω και δε με προσβάλλει η απάντηση σου." Η ζωή συνεχίστηκε όπως συνήθως και δεν ξαναείπαν τίποτα για αυτό το θέμα. Μια μέρα το τέρας έκανε δώρο στην Πεντάμορφη έναν υπέροχο, μαγικό καθρέφτη. Όταν τον κοιτούσε η Πεντάμορφη μπόρούσε να δει την οικογένεια της.
"Δε θα νιώθεις πια μόνη" της είπε όταν της τον έδωσε. Η Πεντάμορφη τον κοίταζε για ώρες και τότε άρχισε να ανησυχεί. Μια μέρα το τέρας τη βρήκε να κλαίει γοερά βλέποντας τον καθρέφτη. "Τι συμβαίνει;" τη ρώτησε με ήρεμη φωνή όπως πάντα το τέρας. "Ο πατέρας μου είναι πολύ άρρωστος, κοντεύει να πεθάνει. Θέλω να τον ξαναδώ πριν να είναι αργά." Μα το τέρας κούνησε μόνο το κεφάλι του. "Όχι, δε θα φύγεις ποτέ από το κάστρο!" της είπε και έφυγε. Λίγο αργότερα όμως γύρισε και της είπε σοβαρά: "Αν μου ορκιστείς ότι θα επιστρέψεις σε επτά μέρες θα σε αφήσω να πας να δεις τον πατέρα σου." Η Πεντάμορφη μόλις το άκουσε αυτό έπεσε γεματη χαρά στα πόδια του. "Το ορκίζομαι, το ορκίζομαι οτι θα γυρίσω! Τι καλός που είσαι! Με κάνεις τόσο ευτυχισμένη!"
Στην πραγματικότητα ο έμπορος είχε αρρωστήσει από την στεναχώρια του για την Πεντάμορφη που είχε φυλακιστεί στο κάστρο. Μόλις την αγκάλιασε άρχισε να γίνεται καλά. Η Πεντάμορφη έμεινε δίπλα του και του είπε πως περνούσε η ζωή της στο κάστρο και πόσο καλό ήταν το τέρας μαζι της. Οι μέρες πέρασαν πολύ γρήγορα και στο τέλος ο έμπορος κατάφερε να σηκωθεί από το κρεβάτι. Ήταν τελείως καλά και η Πεντάμορφη ήταν πολύ χαρούμενη και δεν κατάλαβε πως οι επτά μέρες είχαν περάσει. Ένα βράδυ ξύπνησε από έναν τρομερό εφιάλτη. Είδε πως το τέρας πέθαινε και πως την καλούσε κοντά του γεμάτο αγωνία. "Γύρνα, γύρνα κοντά μου" την ικέτευε. Η υπόσχεση που είχε δώσει στο τέρας την έκανε να ξεκινήσει αμέσως για το κάστρο.
"Γρήγορα, γρήγορα καλό μου άλογο!" φώναζε με το φόβο οτι θα φτάσει πολύ αργά στο κάστρο. Ανέβηκε τρέχοντας τις σκάλες, φωνάζοντας το τέρας αλλά δεν έπαιρνε απάντηση. Με την καρδιά στο στόμα βγήκε στον κήπο και είδε το τέρας με τα μάτια κλειστά σαν να ήταν νεκρό. Η Πεντάμορφη έπεσε πάνω του και το αγκάλιασε σφιχτά. "Μην πεθάνεις, μην πεθάνεις θα σε παντρευτώ.." Και με αυτά τα λόγια έγινε ένα θαύμα. Η άσχημη μουσούδα του τέρατος άλλαξε και έγινε ένα όμορφο πρόσωπο νεαρού άντρα. "Πως την περίμενα αυτή τη μέρα!" είπε "Υπέφερα σιωπηλά και δεν μπορούσα να πω το τρομερό μου μυστικό. Μια κακιά μάγισσα με μεταμόρφωσε σε τέρας και μόνο η αληθινή αγάπη μιας κοπέλας που θα με δεχόταν όπως ακριβώς ήμουν θα με μεταμόρφωνε στον αληθινό μου εαυτό. Αγαπημένη μου, θα με έκανες τόσο ευτυχισμένο αν με παντρευόσουν!"
Ο γάμος έγινε πολύ γρήγορα και το κάστρο ονομάστηκε κάστρο του ρόδου μιας κι απο τότε στον κήπο τα μόνα λουλούδια που υπήρχαν ήταν τα τριαντάφυλλα.
