3rd of December
Beep,beep,beep,beep,beep.. it was the annoying sound of the alarm clock in the middle of the night. It was 5:17 am. Mr. Elias raised his hand to reach it and make it stop before everyone in the house was awake. He stumbled a few times while he was making his way downstairs to the kitchen. He filled the kettle with water to make some tea and went to get dressed. He was ready in a very short time. He filled a cup with steaming rose tea and sat in the armchair near the window. From up there, he admired Drama’s lights that was still sleepy and lazy, like himself.
In such moments he incredibly missed his wife. It has been almost six years since the morning his wife passed away leaving behind Mr Elias and his daughter Ellie. “Uff”, a small sigh came out. Why on earth was he thinking about all that? He took a sip of tea and took a piece of old paper in his hands. He unfolded it carefully and once again began to read the content.
Ingredients: 2 cups of olive oil, 1 cup of sugar, 1 cup of orange juice, 1 cup of fine semolina, 1 tablespoon of wheat flour, 1,5 tablespoon of baking soda, lemon and orange zest, 1 teaspoon of cinnamon, 1 teaspoon of cloves, a little brandy.
Syrup: 1 cup of sugar, 1 cup of honey, 1 cup of water
Preparation: In a bowl, add the oil..
It was a recipe for honey cookies. But not just any recipe. It was the one his wife used, to make the most amazing honey cookies he had ever tasted in his life. And the truth is he has tasted many. You see, Mr. Elias was a prominent confectioner. Known for his praise, awards and distinctions. He had achieved anything a confectioner might want. However, he hadn’t eaten any honey cookies like the ones his wife used to make.
Each bite tasted like Christmas. Whenever he was taking a bite, he felt, he felt happy. Yes, that’s exactly what he felt. Happiness. And don’t think that he hasn’t tried to make the specific cookies. In fact, he had performed the recipe 852 times but none of these times was considered a success. Not even half a honey cookie tasted like Christmas. The reason was at the bottom of the page of the recipe. At the bottom of the page was written..
Secret ingredient: a generous dose of plenty of…
But at that point, a generous dose of oil has dropped, leaving a smudge just as brave, making the secret word totally illegible. After trying all the materials he could think of and had run out of ideas, he decided to travel to Paris for the annual honey cookies festival with recipes and confectioners from all over the world that was about to start in a few hours. And he was sure that this time he would finally find the secret ingredient and soon the perfect honey cookie would be real!
He folded carefully the recipe, put it in a desk drawer and went to Ellie’s room. He slowly opened the door in order not to wake her up, covered her with her fluffy blanket and gave her a kiss. He left a note in the kitchen with some instructions for Mrs. Amalia the housekeeper, wore his coat, wrapped himself in his thick scarf, took his suitcase and with these thoughts started his journey.
December 8th
Ring ring.. ring ring, was the eager sound of the red phone on the table lounge.
- I’m coming , I’m coming, said reassuringly Mrs. Amalia, who left her cooking and wiped her hands on the edge of her pink and white polka dot apron.
- Hello? Good afternoon Mr. Elias. Yes, we are all fine. Yes. Ellie too. What about you? How are you? Really? So, you are approaching the discovery of the famous secret ingredient? I wish! Well, I’m losing you. The connection is breaking. Yes, I’ll call her so you can speak to her.
- -Ellie! It’s your father on the phone. Come to speak to him!
- -Daddy, daddy! I’m coming, said Ellie and left the toy she was playing with to run to the phone.
- Yes? Dad? Mrs. Amalia, I can’t hear anything, said Ellie with a broken voice while moving the handset back and forth.
- - Don’t worry sweetheart. He will call again.
Slowly and with no mood Ellie rammed in the deep beige sofa and idly began to play with a tuft of her hair.
- Mrs. Amalia..
- Yes, darling, responded the good hearted lady, stirring quickly something in the saucepan.
- I want to learn how to make cakes. Can we go to the Pastrycookings of Oneiroupoli where kids learn how to make cakes?
- Of course we can. One of the following days. Ok?
December 17th
Gloup gloup, gloup gloup, the water was boiling into the pot.
-Now we break the chocolate into pieces inside this metal container and put it over the pot of boiling water so the chocolate can melt, said the renowned confectioner Zacharias Zachariou. Ellie and Mrs. Amalia were late getting to the Pastrycookings house since Ellie passed first from the rink, then had a ride on the train, stopped to leave a letter for Santa Claus at the post office and let an artist dressed as a troll to draw a a yellow, giant butterfly on her face.
- Whisk the butter and sugar for some time, then add eggs and vanilla, continued Mr. Zacharias Zachariou.
Ellie who in the meanwhile had sat with a group of kids was proved to be very capable in confectionery, which is not very surprising if we consider the talent of her father.
-Add the flour and then the chocolate stirring gently.
-In the end, however, said Mr. Zacharias Zachariou we must not forget to add a generous dose of..
This phrase was enough to make Ellie lose control and turn almost all the mixture onto the table.
December 18th
“The subscriber you have called will be notified for this call when he opens the phone or finds a network” that was the recorder message on her dad’s phone
-Ah, daddy, I found it. I found mom’s secret ingredient, Ellie whispered before closing the phone. Needs a brave dose of..
-Ellie, dinner time. Your food is getting cold, Mrs. Amalia interrupted her and Ellie dutifully dragged herself to the kitchen.
December 22nd
You dialed Stergiou residence. We are not at home. Leave a message after the beep. Beep..
-Mrs. Amalia, how are you? I called to check how are you and tell you not to worry in case you are calling me. I lost my phone somewhere. How is my little girl? Said Mr. Ellias.
At that time a voice was heard from the background speaking French. Oui, oui, I’m coming. Excuse me, they are calling me. I left my cake at a critical point. Im very close to discover the secret ingredient. Hehe. I think its licorice. Or maybe, um.. we’ll see. I don’t know yet. See you the day after tomorrow. In the morning. This is when I’m coming back. I kiss you both.
Exactly the minute Mr. Elias was hanging up, Ellie picked the phone.
Daddy, daddy! She cried, but the only sound she heard was a long berrrrrrr..
December 23rd
Bang, bang.. it was the sound of the cabinets opening and closing by Ellie. Soon all the ingredients and utensils she needed were on the kitchen table. The Christmas tree was sending from the living room happy, bright flashes, while the radio was playing Christmas songs. Ellie got her mother’s recipe, unfolded it carefully and placed it beside her. She tied her apron tight, lifted her sleeves, climbed on a chair and started working.
-In a bowl we put the olive oil, brandy, sugar, cinnamon, cloves and orange zest, she mumbled, mix it with my hand..add the.. whisk the.. and we must not forget a generous dose of.. Oops! I forgot to turn the oven on. Now I knead, I give them shape, I drill them and they are ready for the oven. In the meantime I’m going to prepare the syrup, said happily. Sugar, water, honey and I stir constantly.
Once the honey cookies were baked, she added the syrup, placed them in a big plate and sprinkled them with chopped walnuts. All right. Their appearance was not the best in the world. Some of them were cracked, other ones were broken, some had so much syrup while other ones had little. But Ellie was proud of herself. She took off her apron, pulled her sleeves and turned the kitchen’s light off as she left the room.
December 24th
Crack crack, crack crack.. was the sound of the lock in the silence of the night as Mr. Elias unlocked the door. His flight was long overdue. He was supposed to be at home in the morning, but he arrived at 11:25 at night but that was not the only reason he felt overwhelmed. It was his failure. Once again he hadn’t discovered the secret ingredient. With his head and shoulders facing the ground, moved through the shadows of the house and lit his office light. He left his suitcase on the floor and filled the kettle with water to boil it. By the time he got undressed, washed and arranged the presents he brought from France under the Christmas tree, he heard the whistling sound. He prepared a wild strawberry tea for himself and sat on his armchair.
Ufffff, he sighed again and took a sip of his tea. Only when he placed his cup on the table, he noticed the big plate. Hmm.. honey cookies. He almost got fed up of honey cookies with all the troubles he had trying to find the secret ingredient. But these cookies..their smell was tickling his nose. You think.. he wondered and without giving it a second thought and took a bite and.. impossible! That was it! The taste of Christmas! Children’s laughter, the cheating elves, bells, lights, kindness, happy moments and of course the secret ingredient of Christmas itself. It was the perfect honey cookie. Once he stopped being dizzy from the surprise and started finding himself again he opened his eyes and saw his wife recipe folded next to the plate. He unfolded it with tears in his eyes and with trembling voice read what Ellie wrote with red pencil to the point where previously was an oil smudge.
Secret Ingredient: a generous dose of LOVE
He went to Ellie’s room, opened the door quietly and approached the bed. He stood there for a while and observed her. She looked more and more like her mother.
Merry Christmas darling, he said softly and kissed her goodnight with a sweet kiss, as sweet as a honey cookie.
THE END
Της Αφροδίτης Καπούλα
3 Δεκεμβρίου
Τιτιτιτιτιτιτιτιτιτιτιτιτιτι, ακούστηκε ο εκνευριστικός ήχος του ξυπνητηριού μέσα στην άγρια νύχτα. Η ώρα ήταν 5:17 τα ξημερώματα ακριβώς. Ο κυρ Ηλίας έδωσε μια με το χέρι του και το έκλεισε προτού ξυπνήσουν όλοι μέσα στο σπίτι. Σκουντουφλώντας, κατέβηκε μέχρι την κουζίνα, έβαλε στο τσαγερό νερό να βράζει και πήγε να ετοιμαστεί. Σε λίγη μόνο ώρα ήταν έτοιμος. Γέμισε ένα φλιτζάνι αχνιστό τσάι με άρωμα τριαντάφυλλου και έκατσε στην πολυθρόνα δίπλα απο το παράθυρο. Απο εκεί ψηλά, αγνάντεψε τα φώτα της Δράμας που ήταν ακόμα νυσταγμένη και νωχελική, όπως άλλωστε και ο ίδιος.
Τέτοιες στιγμές του έλειπε αφάνταστα η σύζυγός του. Ένα τέτοιο ξημέρωμα πριν απο σχεδόν έξι χρόνια είχε¨ φύγει¨ απο κοντά του αφήνοντάς τους μόνους. Αυτόν και τη μικρή τους κορούλα, την Έλλη. Φφφφφφ, του έφυγε ένας πνιχτός αναστεναγμός. Τι ήθελε και τα θυμήθηκε πάλι; Ήπιε μια γουλιά απο το τσάι του και πήρε στα χέρια του ένα πολυκαιρισμένο χαρτί. Το ξεδίπλωσε προσεχτικά και για πολλοστή φορά βάλθηκε να διαβάζει το περιεχόμενό του.
Υλικά : 2 φλιτζάνια λάδι, 1 φλιτζάνι ζάχαρη, 1 φλιτζάνι χυμό πορτοκαλιού, 1 φλιτζάνι σιμιγδάλι ψιλό, 1 κουταλιά αλεύρι μαλακό, 1 ½ κουταλιά γλυκού σόδα, ξύσμα λεμονιού και πορτοκαλιού, 1 κουταλιά κανέλλα, 1 κουταλιά γαρύφαλλο, λίγο κονιάκ.
Σιρόπι: 1 φλιτζάνι ζάχαρη, 1 φλιτζάνι μέλι, 1 φλιτζάνι νερό
Εκτέλεση: Σε λεκάνη ρίχνουμε το λάδι...
Ήταν μια συνταγή για μελομακάρονα. Αλλά όχι μια οποιαδήποτε συνταγή. Ήταν εκείνη που χρησιμοποιούσε η γυναίκα του και έκανε τα πιο εκπληκτικά μελομακάρονα που είχε γευτεί ποτέ στη ζωή του. Και η αλήθεια είναι πως είχε γευτεί πολλά. Βλέπετε, ο κυρ Ηλίας ήταν ζαχαροπλάστης και μάλιστα διακεκριμένος. Με τα βραβεία του, τους επαίνους του, τις διακρίσεις του. Με τα όλα του δηλαδή. Αλλά σαν τα μελομακάρονα της γυναίκας του δεν είχε φάει πουθενά.
Ήταν σαν να έκλειναν μέσα τους τα Χριστούγεννα. Όταν τα γευόταν αισθανόταν, αισθανόταν, ευτυχισμένος. Μάλιστα αυτό ακριβώς. Ευτυχισμένος. Μη νομίζετε πως δεν είχε προσπαθήσει να τα φτιάξει. Για την ακρίβεια είχε εκτελέσει τη συνταγή 852 φορές αλλά καμιά δεν τα είχε πετύχει. Ούτε μισό μελομακάρονο απο τις 852 φορές δεν είχε γεύση Χριστουγέννων. Για όλα, ευθυνόταν το κάτω μέρος του χαρτιού που ήταν γραμμένη η συνταγή. Εκεί, κάτω-κάτω έγραφε,
Μυστικό συστατικό : μια γενναία δόση μπόλικης....
Αλλά στο σημείο εκείνο του χαρτιού είχε πέσει μια γενναία δόση λαδιού αφήνοντας μια εξίσου γενναία μουτζούρα και κάνοντας τη μυστική λέξη παντελώς δυσανάγνωστη. Αφού λοιπόν είχε δοκιμάσει όσα υλικά μπορούσε να σκεφτεί και είχε στερέψει απο ιδέες αποφάσισε να ταξιδέψει μέχρι τη Παρίσι, όπου σε λίγες ώρες θα ξεκινούσε το ετήσιο φεστιβάλ μελομακάρονου με συνταγές και ζαχαροπλάστες απ’ όλον τον κόσμο. Και ήταν σίγουρος πως αυτή τη φορά θα έβρισκε επιτέλους το μυστικό συστατικό και σύντομα το τέλειο μελομακάρονο θα γινόταν ξανά πραγματικότητα.
Δίπλωσε προσεχτικά τη συνταγή, την έβαλε στο συρτάρι του γραφείου του και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο της Έλλης. Άνοιξε σιγά-σιγά την πόρτα για να μην την ξυπνήσει, τη σκέπασε καλά με την χνουδωτή κουβερτούλα
της και της έδωσε ένα φιλί. Άφησε στην κουζίνα ένα σημείωμα με κάποιες οδηγίες στην οικονόμο του την κυρία Αμαλία, φόρεσε το πανωφόρι του, τυλίχτηκε με το χοντρό του κασκόλ, πήρε τη βαλίτσα του και με αυτές τις σκέψεις ξεκίνησε για το ταξίδι του.
8 Δεκεμβρίου
Ντριν-ντριν, ντριν-ντριν, χτύπησε ανυπόμονα το κόκκινο τηλέφωνο πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού.
-Έρχομαι, έρχομαι του μίλησε καθησυχαστικά η κυρία Αμαλία, αφήνοντας το μαγείρεμα στη μέση και σκουπίζοντας τα χέρια της στην άκρη απο την ροζ με άσπρα πουά ποδιά της.
-Παρακαλώ; Καλησπέρα κύριε Ηλία. Ναι, ναι καλά είμαστε. Ναι. Μια χαρά είναι η Έλλη. Εσείς; Πώς τα πάτε; Αλήθεια; Πλησιάζετε δηλαδή στην ανακάλυψη του περίφημου μυστικού συστατικού; Μακάρι, μακάρι. Δεν ακούγεστε καλά. Μάλλον κάνει διακοπές η τηλεφωνική σύνδεση. Ναι. Την φωνάζω τώρα να της μιλήσετε λίγο.
-Έλληηη! Έλα λίγο στο τηλέφωνο. Ο μπαμπάς σου είναι.
-Μπαμπά μου, μπαμπά μου, έρχομαι, είπε ηΈλλη , παράτησε το παιχνίδι με το οποίο έπαιζε και έτρεξε στο τηλέφωνο.
-Ναι, ναι; Μπαμπά; Κυρία Αμαλία, δεν ακούγεται τίποτα, είπε η Έλλη με ραγισμένη φωνή και κούνησε το ακουστικό πέρα δώθε.
-Μη στενοχωριέσαι γλυκιά μου, έκλεισε η γραμμή. Θα ξαναπάρει.
Αργά-αργά, χωρίς πολλή όρεξη η Έλλη χώθηκε στο βαθύ μπεζ καναπέ και νωχελικά βάλθηκε να παίζει με μια τούφα απο τα μαλλιά της.
-Κυρία Αμαλία.
-Ναι καρδούλα μου αποκρίθηκε η καλόκαρδη κυρία, ανακατεύοντας γρήγορα γρήγορα κάτι σε μια κατσαρόλα.
-Θέλω και εγώ να μάθω να κάνω γλυκά. Θα πάμε μια μέρα στα Ζαχαρομαγειρέματα στην Ονειρούπολη που μαθαίνουν σε μικρά παιδιά να φτιάχνουν γλυκά;
-Βέβαια και θα πάμε. Μία απο τις επόμενες μέρες θα πάμε. Εντάξει;
Γκλουπ-γκλουπ, γκλουπ-γκλουπ κόχλαζε το νερό μέσα στην κατσαρόλα.
-Τώρα σπάμε τη σοκολάτα σε αυτό το μεταλλικό σκεύος και το βάζουμε πάνω απο την κατσαρόλα που βράζει το νερό για να λιώσουμε τη σοκολάτα, είπε ο πασίγνωστος ζαχαροπλάστης Ζαχαρίας Ζαχαρίου. Η Έλλη με την κυρία Αμαλία είχαν καθυστερήσει να φτάσουν στο κατάφωτο σπιτάκι των Ζαχαρομαγειρεμάτων αφού η Έλλη πέρασε πρώτα απο το παγοδρόμιο, μετά εκανε μια βόλτα με το τραινάκι, σταμάτησε να ρίξει το γράμμα της για τον Άγιο Βασίλη στο ταχυδρομείο και έκατσε να της ζωγραφίσει μια καλικαντζαρίνα στο πρόσωπο μια γιγάντια κίτρινη πεταλούδα.
-Χτυπάμε το βούτυρο με τη ζάχαρη μέχρι να αφρατέψει και μετά προσθέτουμε τα αυγά και τη βανίλια, συνέχισε ο κύριος Ζαχαρίας Ζαχαρίου.
Η Έλλη που, στο μεταξύ είχε κάτσει μαζί με μια ομάδα παδιών αποδείχτηκε πολύ ικανή στη ζαχαροπλαστική, πράγμα όχι και τόσο περίεργο άλλωστε αν αναλογιστούμε το ταλέντο του πατέρα της.
-Προσθέτουμε το αλεύρι και έπειτα τη σοκολάτα ανακατεύοντας απαλά.
-Στο τέλος βέβαια, είπε ο κύριος Ζαχαρίας Ζαχαρίου δεν ξεχνάμε να προσθέσουμε μια γενναία δόση...
Η φράση αυτή ήταν αρκετή για να χάσει η Έλλη τον έλεγχο της λεκανίτσας που ανακάτευε και να γυρίσει όλο σχεδόν το μείγμα πάνω στο τραπεζάκι.
Τουτ, τουτ, τουτ, ο συνδρομητής που καλέσατε θα ειδοποιηθεί για την κλήση μόλις ανοίξει το κινητό του ή βρεθεί εντός δικτύου, ακούστηκε ένα ηχογραφημένο μήνυμα απο το κινητό του μπαμπά της.
-Αχ βρε μπαμπούλη μου, το βρήκα. Βρήκα ποιο είναι το μυστικό συστατικό της μαμάς, είπε ψιθυριστά η Έλλη κλείνοντας το τηλέφωνο. Χρειάζεται μια γενναία δόση...
- Έλλη, έλα να φας. Θα κρυώσει το φαγητό σου, την διέκοψε η κυρία Αμαλία και η Έλλη υπάκουα έσυρε τα βήματά της έως την κουζίνα.
Καλέσατε την οικία Στεργίου, αυτήν την στιγμή απουσιάζουμε. Αφήστε μήνυμα μετα τον χαρακτηριστικό ήχο. Μπιπππ, ακούστηκε ο τηλεφωνητής.
-Ναι, κυρία Αμαλία. Καλά είστε; Πήρα να δω τι κάνετε και να σας πω να μην ανησυχείτε αν μου τηλεφωνείτε. Κάπου έχασα το κινητό μου. Το κοριτσάκι μου καλά είναι;, ακούστηκε η φωνή του κυρ Ηλία.
Εκείνη την ώρα κάποιος μίλησε απο κάπου στο βάθος στα γαλλικά. Oui,oui, έρχομαι. Συγνώμη με φωνάζουν. Έχω αφήσει την εκτέλεση μιας συνταγής σε κρίσιμο σημείο. Είμαι πολύ κοντά στο να ανακαλύψω το μυστικό συστατικό. Χιχι. Μάλλον είναι η γλυκόριζα. Ή ίσως, χμ. Θα δούμε. Δεν ξέρω ακόμα. Θα σας δω μεθαύριο το πρωί που γυρνάω. Σας φιλώ και τις δύο.
Ακριβώς τη στιγμή που ο κυρ Ηλίας έκλεινε το ακουστικό απο την άλλη άκρη το σήκωσε η Έλλη.
-Μπαμπά, μπαμπά μου!, φώναξε αλλά το μόνο που ηχούσε ήταν ένα μακρόσυρτο τουυυυυυυυυυ.
Γκαπ, γκουπ χτυπούσαν τα ντουλάπια που ανοιγόκλεινε η Έλλη. Σύντομα όλα τα υλικά και τα σκεύη που θα χρειαζόταν η Έλλη ήταν έτοιμα πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο έστελνε απο το σαλόνι χαρούμενες, φωτεινές λάμψεις, ενώ το ραδιόφωνο σιγόπαιζε χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Η Έλλη πήρε τη συνταγή της μαμάς την ξεδίπλωσε και την ακούμπησε προσεχτικά δίπλα της. Έδεσε την ποδιά της σφιχτά, σήκωσε τα μανίκια της, σκαρφάλωσε στην καρέκλα και ξεκίνησε.
-Σε λεκάνη ρίχνουμε το λάδι, το κονιάκ, τη ζάχαρη, την κανέλα, το γαρύφαλο και το ξύσμα πορτοκαλιού, μουρμούρισε, χτυπάμε με το χέρι τα...προσθέτουμε το...ανακατεύουμε την... και δεν ξεχνάμε μια γενναία δόση... Άμαν! Ξέχασα να ανάψω το φούρνο. Ζυμώνουμε, πλάθουμε, τρυπάμε και έτοιμα για φούρνο να ψηθούν. Στο μεταξύ πάω να ετοιμάσω το σιρόπι είπε χαρούμενη. Ρίχνουμε ζάχαρη, νερό, μέλι και ανακατεύουμε διαρκώς.
Μόλις ψήθηκαν τα μελομακάρονα, τα σιρόπιασε, τα έστρωσε στην πιατέλα και και τα πασπάλισε με τριμμένο καρύδι. Εντάξει. Δεν θα λέγατε πως ήταν και τα πιο εμφανίσιμα μελομακάρονα του κοσμου. Μερικά είχαν ραγίσει, άλλα είχαν σπάσει, κάποια ήταν πολύ σιροπιασμένα και κάποια άλλα ήταν λίγο. Αλλά η Έλλη ήταν περήφανη για τον εαυτό της. Έβγαλε την ποδιά της, κατέβασε τα μανίκια της και έσβησε πίσω της το φως της κουζίνας.
Κρακ-κρακ, κρακ-κρακ, έτριξε η κλειδαριά μέσα την ησυχία της νύχτας καθώς ο κυρ Ηλίας ξεκλείδωνε την πόρτα. Η πτήση του είχε καθυστερήσει πολύ. Ενώ ήταν να έφτανε το πρωί στο σπίτι, τελικά έφτασε στις 11:25 τη νύχτα ακριβώς αλλά δεν ήταν όμως μόνο αυτό που τον είχε καταβάλει τόσο. Ήταν και η αποτυχία του. Για ακόμη μια φορά δεν είχε ανακαλύψει το περίφημο μυστικό συστατικό. Με το κεφάλι και τους ώμους κατεβασμένους κινήθηκε μέσα στις σκιές του σπιτιού και άναψε το φως του γραφείου του. Ακούμπησε τα πράγματά του και έβαλε πάλι στο τσαγερό νερό να βράσει. Μέχρι να ξεντυθεί, να πλυθεί και να τακτοποιήσει κάτω απο το δέντρο τα δώρα που είχε φέρει, αυτό είχε αρχίσει να σφυρίζει. Ετοίμασε ένα τσάι με άρωμα άγριας φράουλας και έκατσε στην πολυθρόνα του.
Φφφφφφφφφφ, αναστέναξε για άλλη μια φορά και ήπιε μια γουλιά απο το τσάι του. Μόνο όταν πήγε να ακουμπήσει το φλιτζάνι του στο τραπεζάκι, παρατήρησε την πιατέλα. Χμ! Μελομακάρονα. Με όλα αυτά που είχε τραβήξει τα είχε πια σχεδόν σιχαθεί. Αλλά αυτά...του γαργαλούσαν τη μύτη με το άρωμά τους. Λες; Αναρωτήθηκε και δίχως να το πολυσκεφτεί πήρε ένα και το δάγκωσε και...αδύνατον. Αυτό ήταν. Η γεύση των Χριστουγέννων. Ήταν γέλια παιδιών, ζαβολιές ξωτικών, κουδουνάκια, φωτάκια, καλοσύνη, χαρούμενες στιγμές και κυρίως το μυστικό συστατικό των ίδιων των Χριστουγέννων. Ήταν το τέλειο μελομακάρονο. Μόλις κάπως ξεζαλίστηκε απο την έκπληξη και άρχισε να συνέρχεται, άνοιξε τα μάτια του και είδε δίπλα απο την πιατέλα, διπλωμένη τη συνταγή της γυναίκας του. Την ξεδίπλωσε βουρκωμένος και με τρεμάμενη φωνή διάβασε αυτό που είχε προσθέσει η Έλλη με κόκκινη ξυλομπογιά στο σημείο που μέχρι πρότινος υπήρχε η μουτζούρα.
Μυστικό συστατικό : μια γενναία δόση μπόλικης ΑΓΑΠΗΣ
Ανέβηκε στο δωμάτιο της Έλλης, άνοιξε σιγανά την πόρτα και πλησίασε το κρεβάτι της. Στάθηκε λίγο και την παρατήρησε. Όσο μεγάλωνε τόσο πιο πολύ έμοιαζε στη μητέρα της.
-Χρόνια πολλά γλυκιά μου, της είπε απαλά και την καληνύχτισε με ένα γλυκό σαν μελομακάρονο φιλί.
-ΤΕΛΟΣ-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου